موضوع سومین نشست از سلسله نشست‌های راهبردی «جامعه مدنی؛ موانع، فرصت‌ها و راه‌کارها» رابطه قدرت اجتماعی با قدرت سیاسی در ایران امروز است. این نشست‌ها را حامیان جامعه مدنی (حجم) برگزار می‌کند. هدف این جلسات فراهم کردن فضای گفت‌وگو بین کنشگران مدنی و صاحب‌نظران جامعه مدنی است. این نظرها به قصد تثبیت فرهنگ گفتمانی جامعه‌محور در عرصه عمومی منتشر می‌شود.
جامعه مدنی در جهان امروز مبتنی بر نگرش وحدت واقعیت‌های متکثر بشری است. به گفته نغز هانا آرنت «کثرت بشری شرط لازم گفتار و کردار انسانی است. کثرت بشری دارای دو ویژگی مهم تفاوت و برابری است، چراکه اگر انسان‌ها برابر نباشند قادر به فهم یکدیگر نیستند و اگر با یکدیگر متفاوت نباشند نیازی به گفت‌وگو و کنش برای فهماندن خود به دیگران ندارند». ازاین‌رو می‌توان گفت آزادی اندیشه و بیان شرط لازم برای توسعه پویا و پایدار جوامع انسانی است. مردم ایران همواره مردمی مشارکت‌جو و مشارکت‌پذیر بوده‌اند. در دو قانون اساسی که ظرف کمتر از هفتاد سال در ایران تدوین شد بحث برابری مردم در قبال قانون و همچنین بحث حق مشارکت مردم در تعیین سرنوشت سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی‌شان به رسمیت شناخته شده است، اما به نظر می‌رسد گاهی دولت‌ها به دلیل بی‌اعتمادی به مردم بر خلاف اصول قانون اساسی و قوانین مصوب بر سر راه مشارکت‌های مردمی مانع‌تراشی‌هایی می‌کند.
در جلسات پیشین کنشگران مدنی مهم‌ترین تهدید بر سر راه جامعه را وجود نگاه بدبینانه و رویکرد پلیسی امنیتی از سوی دولت و حکومت نسبت به فعالیت‌های مدنی کنشگران در جامعه دانستند. رویکردی که با جدیت تمام مانع گسترش نهادهای مدنی و تشکل‌یابی جدی مردم در جامعه مدنی شده است. به نظر می‌رسد مشارکت نهادمند مردم در جامعه هیچ‌گاه دغدغه دولت‌ها نبوده و در برنامه‌های ساختاری توسعه اجتماعی دولت‌ها وارد نشده است.
در این نشست در زمینه تبیین رابطه قدرت اجتماعی و قدرت سیاسی در ایران و تهدیدها و فرصت‌هایی که هریک از این قدرت‌ها برای دیگری به‌طور بالقوه یا بالفعل ایجاد می‌کند با صاحب‌نظران حاضر در اتاق خانم‌ها فیروزه صابر، زهرا نقوی و گلی باقری‌نیا و آقایان عمادالدین باقی، سهراب رزاقی و احمد قویدل به گفت‌وگو نشسته‌ایم.
