تلاش انسان برای تغییر و گذار از شرایط نا کارامد کهنه و نو شدن روابط اجتماعی خویش با دیگر انسانها و با حکومت منجر به ایجاد جهانی از روابط شد که آن را حوزه عمومی یا جهان مدنی نامیده اند .در جهان مدنی روابط انسانها بر اساس تقسیم کار و اعتماد فیمابین مردم و حکومت منجر به شکل گیری جامعه مدنی می شود. جامعه مدنی به نوبه خود برساخته از نهاد های مدنی است که امکان مشارکت همگان در فرایند تغییر و توسعه را فراهم می سازد .هر چند سابقه فعالیت نهاد های مدنی یا نهادها و موسسات غیر دولتی (غیر حکومتی) در ایران به زمان استقرار مشروطیت بر می گردد اما از آنجا که توسعه یافتگی و فراوانی نهاد های مدنی تابعی از نوع حکومت و نگرش حاکمان به مردم است . بی اعتنایی و عدم پایبندی حکومت سلطنتی به قانون اساسی مشروطه و تمایل مفرط دولتهای درباری به تمرکز و انحصار قدرت نزد شاه باعث شد که نهاد های مدنی در ایران اعتبار و فراوانی در جامعه پیدا نکنند