مديركل پيشگيري‌هاي مردمي طي يادداشتي نوشت: از ظرفيت سمن‌ها مي‌توان براي بهبود مسائل اجتماعي و پايين‌آوردن آمار ورودي پرونده‌هاي قضائي به محاكم استفاده كرد.

سارا علایی: در میان تمام حوزه هایی که در جامعه ما بی متولی به حال خود رها شده اند حوزه "جوانان" با توجه به گستره و جمعیتی که دربر گرفته مغفولترین حوزه است. در توصیف مظلومیت این قشر شاید گفتن این جمله بس باشد که سرانه اي كه دولت کلا در حوزه ساماندهي امور جوانان در نظر گرفته 300 تومان به ازاي هر نفر است!!! همچنین آنچه این روزها حوزه جوانان را به شدت مورد بی مهری قرار داده ادغام سازمان ملی جوانان با سازمان تربیت بدنی و تشکیل وزارت ورزش و جوانان بود. وزارتخانه ای که حتی در نام هم جوانان اولویت دوم را دارند. حال درنظر بگیرید بدنه و ساختار این وزارتخانه را که با وجود داشتن 6 معاونت، سهم جوانان تنها یک معاونت است و وزیرش هم یک کشتی گیر سابق و استاد تمام دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه تهران است و همه این مسائل این تصور را ایجاد میکند که ادغام این دو سازمان بیش از آنکه شبیه ادغام باشد، اشغال حوزه جوانان توسط حوزه ورزش است! یکی از مهمترین نتایجی که این همه اجحاف در حق حوزه جوانان عاید جامعه کرده ناتوانی در تشکیل سازمانهای مردم نهاد سمنهای جوانان است؛ سازمانهای مردم نهادی که از جمله مهمترین ابزارهای مشارکت اجتماعی در جامعه محسوب میشوند و در نبود این مشارکت سرمایه هایی چون اعتماد اجتماعی هم در جامعه شکل نمیگیرد همانگونه که این روزها هم این اعتماد اجتماعی با غلبه فردگرایی و فردمحوری در حال رنگ باختن است و همه اینها هم در حالی است که اگر جامعه اي فاقد سرمايه های اجتماعي باشد دور توسعه در آن جامعه محال است، زيرا توسعه بدون مشارکت اجتماعي امكانپذير نیست.در توصیف دورنمای سمنهای جوانان در ایران نیز همین مقدار کافی است که گفته شود طی دهه 80 تعداد سمنهای معتبر در کشور 4000 بود که طی دو دولت گذشته به 50 عدد رسید!!! هرچند طی دوسال دولت یازدهم این رقم به 700 رسیده اما هنوز هم با وضعیت مطلوب فرسنگها فاصله داریم... اینها بخشی از موضوعاتی است که رضا حجتی، مدیرکل مشارکتهای اجتماعی جوانان وزارت ورزش و جوانان در گفتگوی مفصل با آفتاب یزد به آنها اشاره میکند. مشروح این گفتگو را در ادامه میخوانید.

فاطیما فردوس: زن نماد انتظار است. انتظار رسیدن صبح تا دوباره به عابرها خیره شود و عابرها نبینندش. انتظار تبدیل شدن از زنی که در گیر و دار جنگ طالبان، آینده‌اش را فراموش کرده است. انتظار تبدیل شدن از زنی که جنگ، سواد خواندن و نوشتن را از او گرفته و حالا حسرتش را مهمان آینده فرزندانش کرده است. «جنگ که شروع شد اومدیم ایران. پسر و دخترم کوچیک بودن که اومدیم. 13، 14 ساله که ایرانیم و هرسال آواره‌تر از سال قبل. کشور ما کشور نیست که اگر بود ما اینجا آواره نبودیم. بچه اول بودم و تا کلاس ششم نتونستم بیشتر درس بخونم. بعد ازدواج کردم و با دو تا بچه کوچیک اومدیم اینجا.» روزی زمین و آسمان لرزیده و حال و آینده زنان کابل را در هم گره زده است. گرهی که غم و حسرت آفریده و می‌شود در چشم زنان کابل خشم‌اش را دید. « اگر درس می‌خوندم شاید الان مجبور نبودم که خونه‌های مردم رو تی بکشم و تمیز کنم. کار می‌کنم تا بتونم پول شهریه بچه‌هام رو جور کنم و بفرستمشون مدرسه. نمی‌خوام مثل من خونه مردم کار کنن، می‌خوام درس بخونن و آینده‌شون خوب بشه. حالا آینده خودم خراب شد مهم نیست.» بین هر جمله‌ای که می‌گوید سکوت می‌کند؛ سکوتی ابدی که شاید تازه سر باز کرده از یک حسرت عمیق. «گفتم میایم ایران بچه‌هام میرن مدرسه و باسواد میشن، آینده‌شون مثل من نمی‌شه. به ما گفته بودن بچه‌های افغان تو مدرسه‌های دولتی، بدون پول ثبت‌نام میشن ولی همش دروغ بود. برعکس شد همه چی؛ برای اینکه ثبت‌نام کنن پول گرفتن، برای شهریه جدا پول گرفتن و برای کمک‌های مردمی هم جدا.» حالا هر کودک عابری که نگاهش به زن می‌افتد، چادرش را محکم‌تر می‌گیرد و قدم‌هایش را سریع‌تر می‌کند تا به مادری برسد و آینده فرزندش را برایشان هجی کند؛ که من اگر به جایی نرسیدم، که ما زنان کابل اگر به جایی نرسیدیم، آینده را توی مادر باید بسازی برای فرزندت. «می‌گفتن چون ما افغانیم باید برای ثبت‌نام هم پول بدیم. اینجا پول حرف اول را می‌زند. پول داشته باشی ایرانی و افغان بی‌معنی می‌شود و می‌شوی تاج سرشان. پول نداشته باشی هم آدم حسابت نمی‌کنند و می‌شوی افغانی! که نباید درس بخوانی و باید کشور خودت را آباد کنی.» زن نماد انتظار است. انتظاری که مادری‌اش را 13، 14 سال است در اتاق‌های جمعیت دفاع از کودکان کار و خیابان دیکته می‌کند تا بگوید اگر من به جایی نرسیدم، تا اگر از این بی‌اتفاقی‌های هر روزه جان از روحم گرفته شده، کودکم باید آینده بسازد برای آوارگی‌هایم.

معاون رئيس‌جمهور ضمن استقبال از طرح آموزش و آگاه‌سازي جامعه بومي در خصوص تهديد منافع کشاورزي و زندگي پايدار آن‌ها با صيد و شکار غيرقانوني، گفت: نقش جامعه مدني در حفظ محيط‌زيست غير‌قابل انکار است. ابتکار با اشاره به بودجه 95 و برنامه ششم توسعه، اظهار کرد: مسئوليت‌ها و وظايف سازمان در اين حوزه‌ها، بسيار مهم است و از اين رو شوراي حفاظت نيز از نقش کليدي در اجرايي شدن اين برنامه‌ها برخوردار خواهد بود.

معاون سیاسی و اجتماعی استاندار تهران با اشاره به افزایش دو برابری ثبت سازمان های مردم نهاد طی دو سال گذشته در مقایسه با هشت سال قبل از آن در استان گفت: مجوز تاسیس 218 تشکل مردم نهاد از ابتدای فعالیت دولت یازدهم تاکنون در این استان صادر شده است.

پلاسکو، حادثه ای تلخ، میلیارد ها تومان خسارت، شهادت جمع زیادی از آتش نشانان، مفقودی شماری از شهروندان و خلاصه مجموعه ای از اتفاقات، خاطره‌ای تلخ را میان اذهان عمومی برجای گذاشت. تلخی پلاسکو، نمادهایی چون «سلفی و ازدحام دست و پاگیر مردم»، «بیمه نبودن ده‌ها واحد تجاری»، «بی‌توجهی مالکان به اخطارهای ایمنی»، «ضعف‌های مفرط در اجرای قانون»، «تسویه حساب‌های سیاسی» و... را داشت و هنوز هم ادامه دارد. تلخی هایی که شاید منحصرا در حوادث غیرمترقبه ایرانی رخ می‌دهد و هیچ‌گاه هم مایه عبرت نیست. اما در میان همه این تلخی‌ها، بدعت‌هایی از رفتارهای انسانی و ستایش شده نیز به چشم خورد که شاید در میان رفتارهای هیجان زده، کمتر به آن‌ها توجه شد. رفتارهایی که تلخی های پلاسکو را کم کرد و نشان داد که هر کاری با وفاق ، شدنی است.

نویسنده: میشل اوفِرله

هنگام رجوع به کتابشناسی کنشهای جمعی، این تصور به محقق دست میدهد که مطالعات در این حوزه منحصر به گروههایی است "تحت سلطه" که توسط جنبشهای اجتماعی نمایندگی  میشوند – خواه طبقة کارگر باشد و خواه آنچه به آنها جنبش ِ های اجتماعی جدید میگویند. حتی کوچکترین گروهها، تاریخ نگاران خود و جامعه شناسان خود را دارند. اما در حوزة گروههای اجتماعی ای که به آنها گروههای غالب میگوئیم (منظور عمدتا آن گروههایی است که موقعیتهای ِ کلیدی را در حوزة اقتصاد در اختیار دارند)، تحقیقات، دست کم در فرانسه بسیار نادر هستند. تعدادی تحقیق هجوآمیز و افشاگرانه داریم که در واقع دانش، یا بهتر بگوئیم فقدان دانش عمومی در زمینة گروههای منفعتی را همراهی میکنند و هدفشان توصیف آن چیزی است که در فرانسه با کلمة "کارفرما" بیان میشود. محققان علوم اجتماعی مدتهای مدید و علیرغم پیش فرضهای مبنی بر بیطرفیشان که مشروعیت آنها را توجیه میکند، اغلب تحقیق در مورد گروههایی گرایش داشتند که با آنها احساس نزدیکی و همدلی میکردند. همپیمانی کنشگرانه و میانبرهای نظری هم به مدد می آمدند تا تحقیق در مورد کارفرمایان در بهترین حالت به عنوان وقت تلف کردن و در بدترین تفسیر به عنوان سازش با "دشمن طبقاتی" ِ تلقی گردد. کشف ِ یک جهان اجتماعی دیگر میتوانست به سازش سیاسی یا به رد گم كردن تعبير شود و وحدت گروه مقاومت را متزلزل ساخته و آنچه را که سلطة طبقاتی ناميده ميشد رقیق سازد. ابزارهای سخت جا افتادة جامعه ِ شناسی بسیج، ترسیم دقیق مرزهای غیرقابل عبور میان موضوعهای تحقیق را الزامی میساخت. در یک سو، گروههای منفعتی قرار داشتند و در سوی، اعتراضی و گاه قهرمانانه دیگر جنبشهای اجتماعی. در سویی مخزنی مدرن از فعالیت اجتماعی ِ و در سوی دیگر، جهان ِ مشکوک فشار و پول. در یک سو کنشگری فعال و تفسیرهایی از آن مبنی ِ بر ازخودگذشتگی که در خدمت ِ هدف ِ واالی تغییر اجتماعی بود و پاداشی نیز به همراه داشت و در سوی دیگر، جهانی از فعاالنی مواجب بگیر که از منافعي هدفمند دفاع میکردند که اساسش حفاظت از روابط غالب اجتماعی بود. ِ[...] تحقیق در مورد کارفرمایان، همانند تحقیق در مورد هر گروه دیگری که مدعی داشتن ِ نمایندگی است، پیش از هر چیز به معنی ِ اندیشیدن در مورد امکان تشکیل و نهادینه شدن آن ِ و همچنین انتصاب و معنادار بودن ِ این گروه است.

 وبینار «بحران کرونا و آینده کسب و کار» توسط حامیان جامعه مدنی (حجم) و شبکه کمک روز دوشنبه ۱۹ آبان ماه ۱۳۹۹، ساعت ۱۶ با سخنرانی پدرام سلطانی (فعال اقتصادی) در پلتفرم اسکای روم برگزار خواهد شد.

لینک صفحه برگزاری: کلیک کنید

 وبینار «کرونا و مساله امید» توسط حامیان جامعه مدنی (حجم) و شبکه کمک روز  دوشنبه ۲۴ آذر ماه ۱۳۹۹، ساعت ۱۶ با سخنرانی حبیب الله پیمان (نویسنده و استاد بازنشسته دانشگاه) در پلتفرم اسکای روم برگزار خواهد شد.

لینک صفحه برگزاری: کلیک کنید

 وبینار «مطالبه‌گری در جامعه مدنی» توسط حامیان جامعه مدنی (حجم) روز سه‌شنبه ۲۸ بهمن ماه ۱۳۹۹، ساعت ۱۶ با سخنرانی مینو مرتاضی (از اعضای حامیان جامعه مدنی (حجم)؛ انجمن دفاع از حقوق زندانیان و مادران صلح ایران) در پلتفرم اسکای روم برگزار خواهد شد.

لینک صفحه برگزاری: کلیک کنید

نویسنده: غزاله پورخاکی دست به لایک زدن‌های مان خوب شده است. تا چند سال گذشته که هنوز کامپیوتر در هر خانه و کاشانه‌ای وجود نداشت، انگار خیلی از مهربانی‌ها واقعی تر بود. نیازی نبود که از پشت شیشه مانیتور به تصاویر کودکان کار و زنان خیابانی و گدایان زیر باران مانده نگاه کنیم و برای شان استیکر لایک بزنیم و زیرش کامنت‌های مظلومانه و گاه دل ریش کننده بنویسیم. آن زمان شاید بیشتر از حال و روز همسایه خبر داشتیم و می‌توانستیم به قول مادر و مادربزرگ‌های مان، مکه را به در خانه‌های مان بیاوریم. اما این روزها تمام این احساسات به صورت کاملا اغراق شده و غیر واقعی در پس ‍ژست‌های روشنفکرانه مان رفته است و هر روز به اوضاع بدترش اضافه‌تر می‌شود. همانطور که پیشتر در گزارشی تحت عنوان «#وارد_حریم_خصوصی_دیگران_نمی شوم» هم به طور تمام و کمال به آن پرداخته شد، رگ غیرت مان با دیدن تصاویر بسیاری از هنرمندان و ورزشکاران بیرون می‌زند اما دریغ از اینکه بنشینیم و فکر کنیم که شاید ما هم یک روز انتشار دهنده این تصاویر – نگوییم عمدی بلکه سهوی- باشیم. غیرت در جامعه ایرانی چطور تعریف می‌شود؟

پویان خوشحال

در آستانه دهمین دوره انتخابات مجلس شورای اسلامی هستیم. مجلسی به بزرگی بهارستان که در آن نمایندگان مردم برای فرزندان‌ این مرز و بوم قوانین را تعیین می کنند و به گونه ای آینده ایران اسلامی دردستان آن ها است. درخواست و مطالبات مردم به عنوان افرادی که تعیین کننده آن هستند که چه کسی به مجلس راه یابد از جمله مهمترین مواردی است که همیشه و همیشه باید به آن توجه شود. مشکلات روزمره که شامل اقتصاد و اجتماع می شود و همچنین مشکلاتی طولانی مدت و زیست محیطی و... . تمام اقشار جامعه از کودکان ، نوجوانان و جوانان تا افراد میانسال و سالمند، از نماینده خود انتظاری دارند. مهری که وارد شناسنامه ملت شده و انگشتی که درجعبه های استامپ رنگی می شود شاهدان بی چون و چرایی هستند. شاهدانی که از نمایندگان سوالی می پرسد: تا چه حد به مطالبات مردمی توجه کرده اید؟

روح‌الله سپندارند- خبرنگار

انتخابات هفتم اسفند در روزهای پسااحمدی‌نژاد، نوید بازسازی اجتماعی و سیاسی کشوری را می‌دهد که دستاوردهای مدنی هشت‌سال دولت اصلاحاتش در دوران هشت‌ساله بعدی ویران شد. در سال‌های گذشته، مشارکت‌های سیاسی جامعه یا به شکل چشمگیری با کاهش مواجه شد یا ازسوی صاحبان قدرت چندان مورد توجه قرار نگرفت. هشت‌سال حضور اصول‌گرایان در همه نهادهای تصمیم‌گیرنده و اجرایی کشور، فارغ از هزینه‌های اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی و سیاسی در ابعاد مختلف، در حوزه زنان نیز به‌طور ویژه، آثار غمباری را بر جای گذاشت. حضور کمرنگ زنان در کرسی‌های مدیریتی و اجرایی، تصویب قوانین محدود‌کننده حضور زنان در جامعه و اعمال سهمیه‌بندی‌های جنسیتی در برخی رشته‌های دانشگاهی ازجمله تصمیم‌های نهادهای مسئول کشور در دوران گذشته بود. ازسوی دیگر برخی از کرسی‌های معدودی که به زنان اختصاص یافته بود، دراختیارکسانی بود که خود، بیشترین گام را برای محدودکردن زنان در مجلس برداشتند.  حالا در آستانه انتخابات دهمین دوره مجلس، اصلاح‌طلبان علاوه بر سیاست‌گذاری‌های انتخاباتی برای رسیدن به کرسی‌های مجلس، بر حضور زنان و مشارکت آن‌ها تاکید دارند تا با درنظرگرفتن سهمی از فهرست‌های انتخاباتی زمینه حضور زنان را در کرسی‌های تاثیرگذار کشور فراهم کنند تا شاید عرصه مردانه سیاست در ایران بتواند اندکی رنگ‌وبوی تغییر به خود ببیند تا سال‌ها پس از تحرکات دموکراسی‌خواهانه بتوانیم شاهد تحقق جامعه‌ای برابر در همه عرصه‌ها باشیم. 

براي زنان اين خانه، آرامش يعني زندگي در کنار همدردهايي که رنج يکديگر را مي‌فهمند. دخترکاني از جنس خورشيد که خشونت‌هاي تکثير شده در رگ و ريشه اين شهر، برزخ اعتياد را نصيبشان کرده است. اميد، عشق، محبت، زندگي بدون حقارت براي آنها با در و ديوار اين خانه در «شوش» تعريف مي‌شود. آنها مي‌خواهند ديده شوند... ققنوس وار از ميان زبانه‌هاي آتشي که خشونت نصيبشان کرده، فرار و تا دور دستي که ديگران بعيدش! کرده‌اند، پرواز و ثابت کنند، توانا شده‌اند. «تا ديروز خيلي از اين زن‌ها تصوري از جمع‌هاي پنجاه تا صد نفره نداشتند. اما با راه‌اندازي بازارچه و ديده شدن کارهايشان خودشان را باور کرده‌اند. ديدن آدم‌هاي ديگر. ارتباط با دنياي بيرون از خانه. همه اينها يعني باور داشته باشيد که زنان آسيب‌پذير قابليت توانمند شدن دارند.» خانه خورشيد (مرکز بازتواني و حمايت از زنان آسيب‌پذير و بهبوديافته) 19 و 20 مرداد ميزبان مردمي بود که براي ديدن هنرهاي زنان توانمند شده به بازارچه خيريه اين مرکز آمده بودند. راه‌اندازي بازارچه از سوي يک نهاد مدني همچون خانه خورشيد يک فراخوان مردمي براي شنيدن صداي زناني است که در پي نابساماني‌هاي اقتصادي، فقر و ضعف آموزشي، درگير آسيب‌هاي مختلف اجتماعي شده‌اند. اعضاي خانه خورشيد تلاش مي‌کنند تا با جلب حمايت گروه‌هاي مردمي، تصويري ديگرگون از زنان عضو اين خانه ارائه کنند. تصويري وراي آنچه تاکنون با عنوان زن کارتن خواب، زن زباله‌گرد و زن سوءمصرف‌کننده از آنها سراغ داشتيم... . 

نویسنده: سميرا مهدوي 

هدف از برنامه‌ریزی این نیست که فقط یک برنامه نوشته شود. هدف برنامه‌ریزی این است که شما بهتر بتوانید به مأموریت‌تان برسید. با اینکه برنامه‌ریزی حوزه‌های مختلف، مانند برنامه‌ریزیِ استراتژیک، برنامه‌ریزی پروژه، برنامه‌ریزی کسب‌وکار و برنامه‌ریزی تسهیلات، گستره و رویکرد خاص خود را دارند، اما اصول مشترکی هم دارند.

در ادامهٔ این مقاله به مزایای برنامه‌ریزی استراتژیک می‌پردازیم. این ۱۲ دلیل درباره برنامه‌ریزی پروژه نیز قابل اعمال هستند، البته با کمی تغییر در زمینهٔ افراد درگیر در فرآیند برنامه‌ریزی؛ به این شکل که به جای تمام اعضا، فقط پرسنل متخصص درگیر برنامه‌ریزی باشند.

سیامک صدیقی: پسر کوچکی که جلوی بستنی فروشی میدان فاطمی ایستاده و «تی» ماشین‌شوی را پشتش پنهان کرده، یک «اسکوپ» بستنی سفارش می‌دهد؛ هشت سالش است و روزی ۱۶ ساعت کار می‌کند.

دانستن اسمش چه اهمیتی دارد؛ سعید، علی، سیاووش، یا... مهم این است که یک روز در میان مدرسه می‌رود و نمی‌رود. از شوش می‌آید و تا ۱۰ شب چشم به چراغ راهنمایی می‌دوزد که قرمز شود و کاسبی کند.

می‌گوید: ساعت ۱۰ شب با ۱۰، ۱۱ بچه دیگر سوار ماشین می‌شویم و می‌رویم شوش. و باز فردا و فردا و... .

او یکی از حدود ۱۵هزار کودک کاری است که در سطح پایتخت از سر چهارراه‌ها گرفته تا کوره های آجرپزی به بیگاری و گدایی مشغولند و «نان» شکمشان را سیر می‌کند.

تحقیقات مددکاران اجتماعی نشان می دهد بیش از نیمی از این کودکان افغان‌اند و در این بین برخی از کودکان براساس نوع جنس و سن و تجربه بین یک تا ۴ میلیون تومان فروخته یا روزانه به بهایی در حدود ۴۰ تا ۵۰ هزار تومان اجاره داده می شوند. کودکانی که باید در یک روز بیش از مبلغ اجاره بها، درآمد کسب کنند، والا با انواع تنبیه روبه‌رو می‌شوند.

 این روزها سر هر چهارراه، بدون استثنا کودکانی را می‌توان مشاهده کرد که به شیوه‌های یکسان و ابزار مشترک، تکدی‌گری می‌کنند، و البته نکته قابل توجه درباره آن‌ها شیوه یکسان در تکدی گری است که از ساماندهی شدن و باند بودن آن‌ها حکایت دارد.

«‌ان. جی.او»های زیادی در این محله فعالیت می‌کنند اما توان تشکل‌ها محدود است و اتفاق خاصی در محله نیفتاده است.