نوشته‌اند: «کار ساده‌اي است؛ هر جا نشاني از کودکيِ ازدست‌رفته ديديم، عکسي بگيريم... عکسي از پاها.» جمعيت دفاع از کودکان کار و خيابان، که نهادي مستقل و غيردولتي در زمينه حمايت و آموزش کودکان کار و خيابان است، به مناسبت روز 16مهر، روز جهاني کودک، در اقدامي جالب‌توجه و تأثير‌گذار، در شبکه مجازي خود کارزاري به راه انداخته با عنوان «يک عکس، يک کودکيِ از دست‌رفته»؛ کارزاري که مي‌تواند روايتگر کودکي از دست‌رفته هزاران کودکي باشد که به هر دليلي، زندگي در شرايط سخت را تجربه کرده‌اند. 
ده‌ها عکس از پاهاي کودکاني با سرگذشت‌هاي متفاوت که مخاطب را مجبور مي‌کند از اين پس، علاوه بر دنبال‌کردن رد خستگي و رنج زندگي در چهره آدم‌ها به‌دنبال نشانه‌هاي فراموش‌شده ديگري از جمله پاهاي خسته و رنج‌کشيده باشند. 

انجمن خبرنگاران محیط زیست ایران، با هدف آموزش و ارتقای کیفی کار خبرنگاران حوزه محیط زیست و پیگیری حقوق و مسائل صنفی خبرنگاران به مناسبت روز خبرنگار آغاز به کار کرد.

کارگاه یک روزه آموزشی و کاربردی سازمان های مردم نهاد در حوزه مدیریت شهری بیستم آبان ماه سال جاری در مجموعه میلاد شهرداری کرج  برگزار می‌شود.

جمعي از سازمان‌هاي مردم‌نهاد سراسر کشور با انتشار بيانيه‌اي به حادثه فاجعه‌بار کشته و مجروح‌شدن چندين نفر از آتش‌نشانان در عمليات مهار آتش در پلاسکو واکنش نشان دادند. در اين بيانيه همچنين تقارن فاجعه پلاسکو و کشته‌شدن آتش‌نشانان با انتشار خبر کشته‌شدن دو کودک کار زباله‌گرد (احد و صمد) در آتش‌سوزي مرکز دپوي زباله، بحراني ساختاري ناميده شده که در آن «فاصله ميان فاجعه‌ها کم‌کم از بين مي‌رود.» در يک هفته گذشته، جامعه ايران دو اتفاق تلخ را پشت سر گذاشت؛ فجايعي تلخ و تأمل‌برانگيز که اذهان اجتماعي را با پرسشي چالش‌برانگيز مواجه کرده است. چالش اين است که به‌راستي ساختار اجتماعي چه نقشي در به‌بارنشستن اين فجايع و تحميل خسارت‌هاي جبران‌ناپذير انساني به جامعه دارد. اواسط هفته گذشته بود که خبر کشته‌شدن دو کودک کار هفت و هشت ساله زباله‌گرد در محل تجميع زباله در غني‌آباد تهران، سوژه خبرها شد؛ سوژه‌اي که بار ديگر کار کودک را در ابعاد کلان و مسئله تأسف‌برانگيز کار کودکان در مشاغل سخت به‌عنوان مهم‌ترين بخش از ناکارآمدي ساختار و سياست‌گذاري‌هاي اجتماعي مورد توجه رسانه‌ها و افکار عمومي قرار داد.

روز جهانی زن فرصتی است برای دولت‌ها و ملت‌ها، تا با ارزیابی عملکرد یک‌ساله خود، گام‌هایی را که برای رفع نابرابری‌های جنسیتی برداشته‌اند، بشمارند و عمق و اثربخشی اقداماتشان را بسنجند و راه باقی‌مانده را به چشم آورند و برای آن تدبیری کنند. 
دولتمردان و نهادهای مدنی کشور ما نیز که در دهه‌های اخیر با نشیب‌و‌فرازهایی روبه‌رو بوده، در آستانه روز جهانی زن باید به مردمان خویش پاسخگو باشند. پرسش اساسی این است: «برای کم‌کردن شکاف‌های جنسیتی چه کردیم؟»

مشارکت برای توسعه به شیوه‌ای که نه متکی به زور و قدرت، بلکه مبتنی بر سازماندهی اجتماعی در پرتو مفهوم شهروندی مدرن باشد در دنیای امروز یک ضرورت ناگزیر قلمداد می‌شود و الگوی حکمرانی خوب را سازگار با جامعه مدنی چهره‌پردازی می‌کند. از رهگذر “جامعۀ مدنی” تسهیل مشارکت مردم در ساماندهی سرنوشت و امور زندگی و اجتماعی خویش رقم می‌خورد و بازتاب خواسته‌های ملی از مجرای نمایندگان راستین وجدان عمومی جلوه‌گر می‌شود.

• بازآفرینی نقش نهادهای مدنی در گرو حذف رویکرد مداخله‌گرانه دولت‌ها
• عاملیت جامعه مدنی مشارکت‌جو برای توسعه ایران مستلزم رفع دخالت‌های ناروای قوه مجریه است
• باید سمن‌ها از نگاه پلیسی مصون شوند تا تسهیل‌گر خیر عمومی و نظارت مدنی باشند

• بیانیه حامیان جامعه مدنی در محکومیت جنگ‌افروزی و ترویج استراتژی صلح پایدار

  

  دعوت به همکاری نهادهای مدنی در گسترش فرهنگ صلح و خشونت‌پرهیزی

  ۱. هفتاد و شش سال است که رژیم اسرائیل با تجاوز به حقوق ملت فلسطین و اشغال سرزمین‌شان، امنیت مردم فلسطین و منطقه خاورمیانه را به شدت به خطر انداخته است. از سال گذشته نیز، با نقض آشکار حقوق بشر و زیر پا گذاشتن تمام پیمان‌های صلح، از جمله با نسل‌کشی آشکار در فلسطین و حملات بی‌وقفه به لبنان، سوریه، عراق و اکنون ایران، سعی دارد آتش جنگ را در منطقه شعله‌ورتر کند. یک سال از جنگ نابرابر این رژیم گذشته و تصاویر دلخراش از کشتار هزاران نفر از مردم فلسطین در برابر دیدگان جهان منتشر می‌شود، و آشکارا مردم غیر یهودی را نادیده انگاشته و نابودی آن‌ها را بخشی از وظیفه دینی خود اعلام می‌کند.

  ۲. ما نهادهای مدنی که با درد و اندوه شاهد این قساوت‌ها هستیم، از وجدان‌های بیدار جهان تقاضا داریم تا اجازه ندهند که این ظلم و کشتار عادی‌سازی شود. ما، با معرفی و افشای ماهیت واقعی مناسبات ستمگرانه و سودجویانه قدرت‌های حامی اسرائیل، در تلاش هستیم تا صدای مظلومیت و رنج مادران و آوارگان جنگ را در برابر تبلیغات بی‌وقفه رسانه‌های وابسته به قدرت‌های جهانی حامی اسرائیل، به گوش همگان برسانیم و مانع از فراموشی و انکار این دردها شویم.

  ۳. ما نهادهای مدنی خواستار استفاده از سازوکارهای بین‌المللی برای حل و فصل اختلافات جهانی بدون توسل به ترور و خشونت هستیم و بر لزوم ایجاد صلحی پایدار تاکید می‌کنیم.

  ۴. نهادهای مدنی در سطح جهانی، فارغ از تبعیض‌های قومی، مذهبی و جنسیتی، با تکیه بر قدرت و اثربخشی خود، پیام‌آور صلح و مهربانی بوده‌اند. نهادهای مدنی ایران نیز باید با هر ابزار ممکن، صدای رسای صلح را به نفع خیر همگانی و حق حیات شایسته برای جهانی بدون جنگ و خشونت ترویج دهند.

  ۵. ما باور داریم که جامعه نخبگان، هنرمندان، معلمان، استادان، فرهنگیان، دانشجویان و فعالان رسانه‌ها می‌توانند با جدیت و نقش‌آفرینی موثر خود، به بسیج افکار عمومی و هدایت سیاست‌مداران به سوی صلح، خشونت‌پرهیزی و راه‌حل‌های مردم‌سالار کمک کنند و به جای راهبرد انتقام‌جویی، مسیر خردورزانه را برای ایجاد جهان انسان‌دوست و پرهیز از ترور و خشونت ترویج دهند.

  ۶. ما به جهانی یکپارچه و صلح‌طلب می‌اندیشیم؛ به ایرانی سربلند در منطقه‌ای صلح‌مدار و در جهانی خشونت‌پرهیز فکر می‌کنیم. هم‌وطنان، هم‌نوعان و همه انسان‌ها، صرف‌نظر از قوم، مذهب و جغرافیا، باید با نگاهی انسانی و کرامت‌مند به زندگی و یکدیگر بنگرند. ما از همگان دعوت می‌کنیم تا با مشارکت مسئولانه در ترویج فرهنگ صلح و تشویق سیاست‌مداران به صلح پایدار، همراه شوند.

  ۷. ما، حامیان جامعه مدنی، ضمن ابراز نگرانی از وضعیت کنونی، خواستار اجرای فوری اقدامات زیر هستیم:
  - توقف فوری حملات به مناطق مسکونی
  - حفاظت از جان غیرنظامیان، به‌ویژه کودکان
  - باز شدن مسیرهای کمک‌رسانی انسانی
  - اعلام آتش‌بس فوری و آغاز مذاکرات صلح
  - ارائه کمک‌های انسانی به آسیب‌دیدگان توسط سازمان‌های بین‌المللی معتبر

  ما از تمامی فعالان و نهادهای مدنی و سرمایه‌های اجتماعی درخواست می‌کنیم:
  - به این کارزار بپیوندند.
  - صدای صلح‌خواهی را در رسانه‌ها منعکس کنند.
  - برای رسیدن به صلح پایدار با نهادهای مدنی همکاری کنند.

  تماس با ما:
  - تلگرام: https://t.me/iraancso
  - ایمیل: این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

  امید که جهان با درک پیام صلح، بازتاب‌دهنده اندیشه والای بزرگان تمدن ایران باشد که گفته‌اند:
  تو مگو همه به جنگند و ز صلح من چه آید
  تو یکی نه‌ای هزاری تو چراغ خود برافروز

• بیانیه حجم خطاب به رئیس جمهور منتخب

  

  • دخالت پرهیزی و مانع زدایی دولت، مشارکت توسعه گرایانه نهاد مدنی را رقم می زند
  • همکارانی برگزینید که به استقلال و اثربخشی نهادهای مدنی باورمند باشند

  • بی‌توجهی به حوزه‌های اجتماعی و فرهنگی

    نویسنده: غلامرضا انصاری*

    افراد زیادی به واسطه وجود جاذبه هایی که در کلانشهرها به ویژه در پایتخت وجود دارد برای پیدا کردن کار مناسب یا پیشرفت در شغل مورد علاقه خود به تهران سفر می کنند. بسیاری از آنها برای یافتن سرپناهی امن و اسکان، پانسیون های خصوصی را برای خود برمی گزینند، غافل از اینکه این پانسیون‌ها فاقد مجوزهای لازم برای فعالیت بوده و به دنبال آن سوءاستفاده‌هایی از سوی مسئولان این مکان‌ها و افراد سودجو صورت گرفته و آنها پول های زیادی را به جیب می زنند. پانسیون های بدون مجوز تاکنون مشکلات زیادی برای دانشجویانی که دانشگاه هایشان تعهدی در قبال اسکان آنها ندارند و افرادی که به منظور کار به تهران سفر می کنند ایجاد کرده است.

  • بیش از ۵۰۰ فعال مدنی و کارشناس ایرانی: دستفروشی جرم نیست

     

    بیش از ۵۰۰ نفر از فعالان مدنی، استادان دانشگاه و کارشناسان مسائل اجتماعی در ایران، در نامه سرگشاده‌ای خواهان جرم‌زدایی از دستفروشی شده‌اند.

    نامه فعالان مدنی در اعتراض به مصوبه اخیر شورای شهر تهران درباره یک شرکت وابسته به شهرداری نوشته شده است. شورای شهر تهران اخیرا شرکت "شهربان"، وابسته به شهرداری را موظف کرد که با "سد معبر و شبه متکدیان" برخورد کند.

  • پارادوکس جامعه مدنی/ میز گرد مراد فرهادپور، حاتم قادری و آرش ویسی

    

    جامعه مدنی مفهومی تناقض‌آمیز است. چه نسبتی میان گفتار روشنفکران ایرانی در ایران پس از خرداد 92 و دوره اعتدال در خصوص جامعه مدنی با این گفتار پس از خرداد 76 و دوره اصلاحات وجود دارد؟ آیا می‌توان نشانه‌ای از بهار جامعه مدنی دید؟ اگر بعد از انتخابات 76 همگرایی نسبی بین روشنفکران مذهبی و عرفی بر سر موفقیت‌آمیزبودن این پروژه وجود داشت اما با تجربه 16ساله بعد از آن امروز عده‌ای از روشنفکران با نگاهی انتقادی به این پروژه می‌نگرند. مراد فرهادپور و حاتم قادری دو نمونه از این روشنفکران هستند. به همین منظور میزگردی در مورد جامعه مدنی با حضور فرهادپور، قادری و آرش ویسی در یکی از روزهای بارانی بهمن در دفتر «شرق» برگزار شد. هر یک از حاضران از منظری متفاوت به این موضوع پرداختند. قادری از منظری جامعه‌شناختی‌تر علاوه بر مولفه‌های سیاسی، غول تخریبگر و ترس‌زدگی قوم ایرانی را دلیلی بر شکست این پروژه عنوان کرد. او از کشته‌شدن روزانه چند نفر و ابتلا به سرطان چندین نفر بر اثر آلودگی هوا فقط در شهر تهران می‌گوید؛ مشکلی که با حضور جامعه مدنی قوی قابل پیگیری خواهد بود. آرش ویسی، گرداننده این میزگرد، دولت‌های پس از مشروطه را نماینده مدل مدرنیزاسیون از بالا دانست که همه تلاش در تبدیل سیاست به فضایی مدیریت‌شده داشته‌اند تا صرفا مدرنیزاسیون را هدایت کنند. قادری با وجود قطعی‌دانستن برون‌شد از وضعیت فعلی، از آنی‌بودن تغییر در نگاه فرهادپور انتقاد کرد و رسیدن به شرایط ایده‌آل را نیازمند دست‌کم دو دهه زمان و کار مداوم و تغییرات جدی در شاکله‌های ساختار فعلی دانست. فرهادپور، با وجود پذیرش ترس‌زدگی مدنظر قادری، برعکس معتقد بود همه مشکلات ایران از فوتبال گرفته تا آب‌و‌هوا و نرخ تورم و وضع کشاورزی به‌طرز ساده و عجیبی به سیاست وصل است و نه هیچ چیز دیگر. او به تناقضی که از ابتدای پیدایش مفهوم جامعه مدنی در قرن هفدهم در دل آن جای داشت، اشاره و جامعه مدنی را به عنوان زایده‌ای دولتی مطرح می‌کند که در شرایط سیاسی جامعه ما قالبی تناقض‌آمیز به خود گرفته است. صحبت‌های مراد فرهادپور، حاتم قادری و آرش ویسی را در این میزگرد در ادامه بخوانید.
     

  • پاهایت را جمع کن!

    

    سهیلا صدیقی: «آزار جنسی» محدوده وسیعی از رفتارها را در بر می‌گیرد. از مزاحمت‌های خیابانی گرفته تا سوء استفاده و تجاوز جنسی. آزار می‌تواند در شرایط مختلفی اتفاق بیفتد. مثلا در مدرسه، دانشگاه، محل کار و یا حتی در تاکسی و اتومبیل‌های مسافربر. بله؛ حتی در تاکسی!

    اگر شما از آن دسته آقایانی هستید که بدون توجه به فضای محدود اتومبیل‌های مسافربر با راحتی هر چه تمام‌تر روی صندلی می‌نشینید و اصلا حواستان نیست که تماس بدنتان با خانمی که کنار شما نشسته است، او را اذیت می‌کند، یعنی شما دارید به آن فرد آزار  می‌رسانید و دقیقا شما مخاطب این گزارش هستید.

  • پايتخت، هيچ مركز درماني براي پذيرش كودكان معتاد ندارد؛ درد بي‌درمان كودكان خمار

    بنفشه سام‌گيس/ سال ٨٧ با پسر١٠ ساله‌اي گفت‌وگو كردم كه از پنج سالگي توسط پدر معتاد شده بود. معتاد به ترياك. پسرك با مادر و خواهر معتادش به تهران آمده بود و هر سه، اعتيادشان را در يك كمپ ترك كرده بودند و شب‌هاي آخر اقامت در تهران را در سرپناه زنان در كوچه مرغي‌هاي مولوي سپري مي‌كردند. پسر و خواهر و مادر بعد از يك هفته به شهرشان برگشتند و پسرك در كنار پدر ترياكي، دوباره معتاد شد. اين‌بار پدر و پسر با هم هرويين مي‌كشيدند.
    
     

  • پدرام سلطانی در همایش نگرشی نوین به بازسازی و بازآفرینی شهرها مطرح کرد: بخش خصوصی، جامعه مدنی و دولت، سه ضلع توسعه پایدار

    

    همایش نگرشی نوین به بازسازی و بازآفرینی شهرها-ایجاد شهرهای تولیدی پایدار در وزارت راه و شهرسازی برگزار شد.

    پدرام سلطانی، نایب‌رئیس اتاق ایران در ابتدای این همایش و به عنوان اولین سخنران اظهار کرد: اتاق ایران در عزمی که برای حل مسائل و معضلات بین‌المللی در جامعه جهانی شکل گرفته، از سال گذشته خود را موظف دانسته که به عنوان نماینده بخش خصوصی مسائل و اهداف مربوطه را دنبال کند.

  • پدران و پسران

    نویسنده: مینو مرتاضی‌لنگرودی

    نمی‌دانم اول بار چه کسی پیشنهاد کرد روز پدر عکس پدرها را جانشین عکس‌های پروفایل‌ها در اینستاگرام و تلگرام کنیم، اما پیشنهادش مقبول واقع شد و این روزها بیشتر عکس‌های مردان میان‌سالی را می‌بینیم که از قاب دایره کوچکی در صفحه موبایل و ابزاری از این قبیل به ما می‌نگرند؛ مردانی از نسل انقلاب که مطمئنا آن روزها برایشان باورکردنی نبود اگر کسی در گوش‌شان می‌گفت روزی خواهد رسید که فرزند یا فرزندان‌شان شادمانه شنوا و پذیرای سخنان و پیشنهادات کسانی خواهند شد که هرگز آنها را ندیده‌اند و نمی‌شناسندشان. مردان میان‌سالی که از قاب دایره‌ای کوچک در صفحه‌ای نه‌چندان بزرگ به ما چشم دوخته‌اند اما امروز چاره‌ای جز باور آن چیزهایی که روزی به خواب هم نمی‌دیدند، ندارند. به عکس‌های مردان میان‌سال نشسته در قاب دایره به‌دقت نگاه می‌کنم تا بلکه شباهتی با پسر یا دختر صاحب پروفایل پیدا کنم و البته چشم، ابرو، دهان و گردی صورت‌های شبیه به‌هم را پیدا می‌کنم و بعد كه در جست‌وجوی شباهت‌های عمیق‌تر و معنایی و هویتی این دو نسل بر می‌آیم، نتیجه تکان‌دهنده است. می‌بینم تضاد‌ها و شکاف نسلی موجود را نمی‌توان به تفاوت‌های نسلی تقلیل داد؛ نسل شورشی و عصیانگر انقلابی که اکنون آرام در قاب دایره کوچک به جای پسر یا دختر جوانش نشسته و از سر تسلیم نه الزاما رضا، مظلومانه ما را می‌نگرد گویی از سر ناچاری پذیرفته است فرزندش با وجود شباهت‌های ظاهری به جای نگاه به آسمان و پرداختن به آرمان‌های دوردست و از‌جان‌گذشتن برای ساخت اتوپیای ذهنی و تلاش برای پذیرش مسئولیت تغییر جهان غیرخودی و بی‌خودی به جهان انقلابی، به اهداف خرد و کوچک و پروژه‌های زودبازده و اصلاحات مقطعی و اندک، راضی و قانع است، روی زمین راه می‌رود و دم را غنیمت می‌شمرد؛ نسلی که ممنوعیت رؤیا‌ها را برنمی‌تابد و به آرای دیگرانی که مثل او نمی‌اندیشند، احترام می‌گذارد و شادمانه با آنها دوست، همکار، همراه و خودمانی می‌شود. به نگاه‌های نگران پدران میان‌سال امروز و مردان انقلابی دیروز نشسته در قاب دایره کوچک صفحه موبایل می‌نگرم و نجوا می‌کنم با وجود نداشتن شباهت‌ها و حتی تضاد‌های رفتاری و شکاف نسلی، باور کنید فرزندان‌تان شما را دوست دارند، به وجود شما مفتخر‌ند، که اگر نبودند، هیچ‌کس نمی‌توانست به زور و اجبار وادارشان کند عکس شما را به جای عکس شخصی با ژست‌های آن‌چنانی و این‌زمانی در قاب دایره کوچک پروفایل موبایلشان بنشاند. 

     

    منبع: شرق

  • پویایی دموکراسی‌سازی (نخبگان، جامعه‌ی مدنی و فرایند گذار)

    

    نویسنده:گریم گیل

    مترجم: سعید حاجی‌ناصری ، فرید حسینی‌مرام

    ناشر: اختران

    نوبت چاپ: اول

    تاریخ انتشار: 1394

  • پیمانکاران شهرداری تهران کودکان کار را به داخل سطل های زباله می‌فرستند؛ آخرین نفس های سازمان های مردم نهاد

    
    سام بوربور: اسفند ماه است، تلی از کارهای باقیمانده بر سرم خراب شده‌اند، چاره‌ای نیست باید عازم یک سفر کاری شوم، مقصد بلوچستان است، اوضاع منطقه خوب نیست. همه چیز آموزش به هم ریخته است یا شاید بهتر است بگویم همه چیز آموزشی که از اول هم، به هم ریخته بود همچنان به هم ریخته است، به منزل ریش‌سفیدی که از معتمدان محلی است رفتم و کمی به درد و دل‌هایش گوش دادم، در بین ناراحتی‌هایش اشاره می‌کند که از وزیر بهداشت راضی است، چون در منطقه چندین خانه بهداشت ساخته است و یک خدا پدرش را بیامرزد می‌گوید. بعد از چند روز کار فشرده به تهران برمی‌گردم؛ دست فروش‌ها همه جا هستند، حال و هوای خیابان ها را عوض کرده‌اند. مردم هم که انگار بهتر از همه می‌‌دانند که دستفروش هم حقی بر شهر دارد و باید روزی‌اش را به خانه ببرد، پاسخ آن‌ها را که بر علیه دستفروشان تبلیغات سوء می‌کنند و بساط‌شان را به هم می‌ریزند به خوبی می‌دهند. این‌جا میدان فاطمی است؛ مریم و دوستانش در بین اتومبیل‌ها قدم می زنند و به نظر می‌رسد رمقی برای کار ندارند، دختر آبله‌رویی که عینک آفتابی اش را بالای سرش گذاشته، چنان یک وری به طرف دنده سانتافه اش لم داده و با دست چپ فرمان را گرفته که انگار سوار فضا پیما شده و خبر ندارد که مریم پشت درب اتومبیل‌اش ایستاده و به شیشه‌اش ضربه می‌زند، احتمالا مریم منتظر است، سرکار خانم از فضا پیما، این نادیده‌گرفتن را پایان دهند و یک شاخه گل نرگس بخرد. به میدان ولیعصر می‌رسم و در لباس فروشی‌ای دور میدان می‌بینم فروشنده با دسته فلزی تی به زانوی پسرک دستمال فروش می‌زند و پسرک از درد به خود می‌پیچد و اشک می‌ریزد، به سراغ فروشنده جوان می‌روم و اعتراض می‌کنم؛ در کمال وقاحت می‌گوید به تو ربطی ندارد و فضولی نکن، پسرک را از فروشگاه خارج می‌کنم و به پلیس زنگ می‌زنم، بعد از معرفی خودم و دادن آدرس فروشگاه، در حالی که منتظر رسیدن پلیس بودیم، با پسرک شروع به صحبت کردم، اسمش میثم بود و تصادفا در حوالی میدان شوش و نزدیکی یکی از مراکزی که پیش از این به کودکان کار خدماتی می‌دادیم زندگی می‌کرد. میثم ترسیده بود، می‌گفت شوخی کرده، گیج شده بود و برایش عجیب بود که چرا کسی پیدا شده که کتک‌خوردنش برایش مهم است، هر چند ثانیه هم فروشنده با بی‌ادبی می‌گفت؛ بگذار پلیس بیاید، هیچ غلطی نمی‌توانی بکنی، می‌دانستم که راست می‌گوید ولی همیشه حالت دومی هم وجود دارد و به امید آن حالت دوم که هرگز رخ نداد، منتظر پلیس ماندم، پسرک که محل کار ثابتش میدان ولیعصر بود، گفت مرد شوخی کرده، نیازی به پلیس نیست، پرسیدم: همیشه شوخی می‌کند؟ جواب داد، نه عمو همیشه نه، شاید هفته‌ای یک‌بار، با تعجب پرسیدم هفته‌ای یک بار از این مرد کتک می‌خوری؟ سری تکان داد و گفت بله ولی اشکالی ندارد، من این‌جا کار می‌کنم. بیست دقیقه‌ای گذشته بود و خبری از پلیس نبود، با همکار پسر فروشنده مشغول صحبت شدم، گفت آقا شما درست می‌گویید که پسرک نباید کتک بخورد ولی شما هم خیلی بیکاری، چیز عجیبی نیست که این بچه‌ها کتک ‌بخورند. چند دقیقه بعد هم منتظر شدیم و باز هم پلیسی نیامد، با وضعیت موجود ایستادن فایده‌ای نداشت، شماره‌ای به پسرک دادم و از او خواستم در صورتی که باز هم مورد اذیت و آزار قرار گرفت با من تماس بگیرد، با پسرک قدم زنان به سمت چهار راه ولیعصر رفتیم، در ذهنم همه آنچه را که اتفاق افتاد، مرور می کردم.

  • تأکید بر حمایت قضائی، بیمه‌ای و درمانی از محیط‌بانان؛ جزئیات لایحه قانونی حمایت از محیط‌بانان اعلام شد

    معاون توسعه مدیریت، حقوقی و امور مجلس سازمان حفاظت محیط‌زیست با اشاره به ارائه پیش‌نویس لایحه قانونی حمایت از محیط‌بانان به دولت، جزئیات این لایحه را که برای حمایت بیشتر از محیط‌بانان تهیه شده، شرح داد. سیدمحمد مجابی معاون توسعه مدیریت، حقوقی و امور مجلس سازمان حفاظت محیط‌زیست با اشاره به تقدیم پیش‌نویس لایحه قانونی حمایت از محیط‌بانان با امضای معصومه ابتکار معاون رئیس‌جمهور و رئیس سازمان حفاظت محیط‌زیست به اسحاق جهانگیری معاون اول رئیس‌جمهور برای سپری کردن مراحل بررسی و تصویب، گفت: متن این پیش‌نویس پس از طی مراحل رسیدگی در دولت برای تصویب به مجلس شورای اسلامی تقدیم می‌شود.

  • تأملی بر چرایی و اثرات دروغگویی ایرانیان در گفت‌و‌گو با بهروز جوانمرد؛ دروغ، جرم یا گناه؟

    

    اظهارات خلاف واقع یا دروغ‌های مصلحت‌آمیز کمابیش در مناسبات اجتماعی رواج دارد و معمولا با واکنش‌های شدیدی روبه‌رو نمی‌شود و جای خود را در فرهنگ رفتاری برخی از افراد باز کرده‌ است، زیرا در قانون ما دروغگویی وقتی با اوصاف خاصی توأم شود، جنبه مجرمانه پیدا می‌کند، مثل اشاعه اکاذیب، افترا، کلاهبرداری و شهادت دروغ. البته مواردی هم وجود دارد که در سامانه‌های دیگر جرم محسوب می‌شود و در نظام قضائی ما قابل‌مجازات نیست، مثل اظهارات خلاف واقع برای فرار از مالیات که در فرانسه و آمریکا جرم سنگینی است، ولی در نظام ما این اقدام جرم محسوب نمی‌شود.

  صفحه8 از33

  • شروع
  • قبلی
  • 3
  • 4
  • 5
  • 6
  • 7
  • 8
  • 9
  • 10
  • 11
  • 12
  • بعدی
  • پایان