خسرو منصوريان، رئيس انجمن احياي ارزش‌ها که سابقه سال‌ها فعاليت در حوزه آسيب‌هاي اجتماعي و حمايت از زنان مبتلا به ايدز دارد، معتقد است که ندانستن و ناآگاهي درباره اين بيماري در همه لايه‌هاي جامعه وجود دارد و کسي از آن مصون نيست! حتي پزشکان.
اين مددکار و فعال اجتماعي ضمن اشاره به پايين‌بودن سطح آگاهي درباره بيماري ايدز در کشور، اظهار کرد: درصد زنان و همچنين مرداني که در جامعه ما از بيماري ايدز آگاهي دارند، به‌دليل انگ و تابو‌بودن اين موضوع، بسيار پايين است. ما در انجمن احياي ارزش‌ها، تمرکز خود را بر آگاهي‌بخشي قرار داده‌ايم، چون اين کار نيمي از درمان است. اين درحالي است که آگاهي‌رساني در اين زمینه بايد از سوي رسانه‌هاي جمعي مثل تلويزيون، راديو، نشريات و مدارس انجام مي‌شد. در دولت نهم و دهم کتاب‌هايي درباره اچآيوي (ايدز) نوشته شد و قرار بود در مدارس توزيع شود اما خمير شد تا کسي از آن حرف نزند! اين کار، اشتباه بزرگي بود.
در صورتي که آموزش‌هاي جنسي بايد از سنين پايين شروع شود اما متأسفانه اين موضوع به غلط سياه‌نمايي در جامعه تصور مي‌شود. او ادامه داد: متأسفانه آموزش‌هاي بسياري از سايت‌ها و شبکه‌هاي ماهواره‌اي مخرب است و از طرفي هم جوانان و نوجوانان، اين آموزش‌ها را يکطرفه دريافت مي‌کنند. به‌همين‌دليل، بايد از مدارس ابتدايي شروع کنيم و با پديده‌هاي مختلفی مثل ايدز، آنان را آشنا کنيم. منصوريان، زنان جوان را آسيب‌پذيرتر از ساير گروه‌ها در برابر ابتلا به اين بيماري دانست و گفت: جواني، سن کم‌تجربگي و کم‌آگاهي است؛ به‌ويژه آنها که با احساسات و عواطف اين دوره زندگي مي‌کنند و بيشتر در معرض خطر قرار دارند. اصولا خانم‌ها به‌دليل فيزيک بدن و حساسيتشان، براي جذب اين ويروس آمادگي بيشتري دارند. او درباره اين نگراني که برخي از مراکز درماني اقدام به درمان اين بيماران نکنند نيز گفت: امروز وضعيت در‌اين‌زمينه تا حد زيادي بهتر از قبل شده است. وقتي که آموزش لازم در جامعه براي زن و مرد وجود ندارد و جامعه نيز سنتي است، اين مسائل نيز به وجود مي‌آيد. ما به مادران حامي سلامت که تحت پوشش اين انجمن هستند، مي‌گوييم وقتي به دندان‌‌پزشکي مي‌رويد، بگوييد من با ايدز زندگي مي‌کنم. اين کار براي حفظ پزشک و بيماران است ولي گاهي پزشک او را قبول نمي‌کند؛ البته نه همه پزشکان ولي هنوز اکثريتي از آنان تا متوجه اين موضوع مي‌شوند از پذيرش بيمار خودداري مي‌کنند. پزشک اطلاعات علمي لازم را در اين مورد دارد و مي‌داند که بايد از دستکش استفاده کند، يا دندان‌پزشک عينک بزند و از وسايل يک‌بارمصرف استريل‌شده استفاده کند. اگر ما به بيمار مي‌گوييم به دندان‌پزشک اين موضوع را بگو، براي اين است که او از عينک استفاده کند تا خونابه دهان بيمار که حاوي ويروس ايدز است در چشمان او نپاشد و مبتلا نشود ولي پزشک ترجيح مي‌دهد با عدم پذيرش بيمار مشکل خود را حل کند؛ بنابراين فقط صورت مسئله را پاک مي‌کند. منصوريان ادامه داد: يکي از راه‌هاي انتقال اين بيماري نيز انتقال به نوزاد هنگام زايمان است. ما به کسي که با ايدز زندگي مي‌کند و باردار شده است، مي‌گوييم در زمان مراجعه به بيمارستان بگو من با اين بيماري زندگي مي‌کنم، اين موضوع را بيان کن تا سزارين شوي ولي بعضي از جراحان زنان و زايمان او را نمي‌پذيرند و حاضر نيستند به او دست بزنند. ترس‌هاي موهوم و نهادينه‌نشدن اطلاعات باعث اين موضوع مي‌شود. ما به اين مادران مي‌گوييم که با مدير مدرسه فرزند خود در جريان بگذار که فرزندت با اين بيماري زندگي مي‌کند ولي مدير مدرسه پرونده اين دانش‌آموز را مي‌زند زير بغلش. او قانوني اين کار را نمي‌کند بلکه به جاي اينکه از اطلاعات علمي پيروي کند، خودش را جاي قانون مي‌نشاند و تصميم مي‌گيرد. اين عدم پذيرش به محل کار و... هم بازمي‌گردد. منصوريان همچنين به تصويب لايحه‌اي درباره معافيت از سربازي افراد مبتلا به ايدز اشاره کرد و افزود: در دولت نهم و دهم لايحه‌اي تبديل به قانون شد که طبق آن، کسي که با ايدز زندگي مي‌کند و گواهي ابتلا به آن را دارد، از خدمت سربازي معاف مي‌شود و متأسفانه در تماس‌هايي که با ما گرفته شد، برخي سوءاستفاده‌ها را از اين موضوع شاهد بوديم و اين موارد همه به‌دليل ناآگاهي عموم جامعه است. منصوريان همچنين اضافه کرد: ما فارغ از جنسيت، دين و نژاد به همه خدمات ارائه مي‌کنيم. مبتلايان به ايدز از تبعيض است که مي‌ميرند نه از بيماري ايدز. وقتي زنان حامي سلامت (زنان مورد حمايت انجمن احياي ارزش‌ها) متوجه مي‌شوند که مبتلا به بيماري هستند و به ديگران نيز آن را خبر مي‌دهند، شاهد رفتارهاي تبعيض‌آميزي با خود هستند؛ حتي ممکن است ديگران ظرف غذاي خود را از او جدا کنند. در صورتي که اگر کسي ايدز داشته باشد و با ديگري در يک ظرف غذا بخورد، بيماري به او منتقل نمي‌شود. منصوريان، زايمان طبيعي، شيردهي و تزريق با سرنگ مشترک و خالکوبي را ازجمله راه‌هاي انتقال اچآيوي عنوان کرد و گفت: ما مادري داريم که با ايدز زندگي مي‌کند، براي بچه سالم خود غذا درست مي‌کند و براي اينکه دهانش نسوزد، اول غذا را در دهان خود مي‌گذارد تا حرارت آن را بسنجد و بعد آن را به بچه مي‌دهد ولي آن کودک به بيماري مبتلا نمي‌شود. مدير انجمن احياي ارزش‌ها به حمايت اين مؤسسه از کودکان مبتلا به ايدز نيز اشاره و تصريح کرد: براي ادامه تحصيل اين کودکان، مددکار اجتماعي به مدرسه‌اي که اين کودک را نمي‌پذيرد، فرستاده مي‌شود تا با مدير آن گفت‌وگو کند. آنها با مدير مدرسه نمي‌جنگند بلکه تنها قانون را ياد‌آور مي‌شوند و او را آگاه مي‌کنند چون او هم ناآگاه است ولي فرزندان خانواده‌هايي که از اين قانون اطلاع ندارند، قرباني مي‌شوند.
او با بيان اينکه با توجه به افزايش انتقال ايدز از طريق جنسي، احتمال تولد کودکاني با اين بيماري نيز افزايش مي‌يابد، افزود: خوشبختانه کشور برنامه‌اي را آغاز مي‌کند که طبق آن، همه زنان باردار تست اچآيوي مي‌شوند. در اين صورت، اگر مادري با ويروس ايدز زندگي مي‌کند، از همان ابتدا براي او و نوزاد، دارو تجويز مي‌شود. همچنين به جاي زايمان طبيعي، سزارين مي‌شود تا از تولد نوزادي با اين ويروس جلوگيري شود؛ البته اجراي قانون به مراتب بهتر از وجود آن است. او ادامه داد: ضوابط و قوانين بايد طوري باشد که مصالح سلامت جامعه را به خطر نيندازد. منصوريان همچنين به کساني که متوجه ابتلاي خود به اين بيماري مي‌شوند نيز توصيه کرد: آنها بايد آزمايش بدهند و دارو مصرف کنند و نسبت به انجام رفتارهاي پرخطر خويشتندار باشند. بيشترين درصد مراجعان خط «هات لاين» انجمن احيا، براي مشاوره در مورد ايدز است. آنان از تمام گروه‌هاي سني هستند و درباره پيشگيري از ابتلا به ايدز خيلي کم مي‌دانند.
منبع: وقایع اتفاقیه
