هجدهمین نشست هم اندیشی نهادهای مدنی توسط حامیان جامعه مدنی روز چهارشنبه 29 خرداد 1398 با موضوع «سازمان نظام مشارکت اجتماعی؛ فرصت ها و تهدید های فرا روی سازمان های مردم نهاد» برگزار شد.
در ابتدا سعید دهقان نایب رئیس هیات مدیره حامیان جامعه مدنی نحوه برگزاری نشست های هم اندیشی در سال 98 را توضیح داده و گفت: دور جديد نشست های هم اندیشی نهادهای مدنی در سال ۱۳۹۸ با لحاظ نظرات فعالان و نهادهای مدنی با تغییراتی در مدیریت و با مشارکت هرچه بیشتر نهادهای هم اندیش (به این ترتیب که هر جلسه مسئولیت محتوایی بر عهده یک نهاد مدنی عضو میباشد و «حجم» تنها کارگزار جلسات است) برگزار خواهد شد.
به این ترتیب، مسئولیت محتوای این جلسه به کانون هموفیلی ایران با نمایندگی احمد قویدل سپرده شد.
قویدل مشکل اساسی جامعه ایران را «متشکل نبودن» دانست و گفت: اساسا ایران تا توسعه اجتماعی پیدا نکند توسعه سیاسی پیدا نخواهد کرد و تاکید کرد: ابتدا باید مشخص کنیم کجا هستیم؟ کجا باید برویم؟ و چگونه باید برویم؟
ایشان ابتدا باتوجه به نکات زیر ترسیم کرد که در کجا هستیم؟
- منطقه حساس خاورمیانه ( جغرافیای سیاسی )
- منطقه نفتی!
- تعیین کننده بودن میزان نفوذ قدرت های بزرگ
- مرکز مناقشات و منازعات سیاسی و نظامی
- تقاطع زمینی، دریایی و هوایی منطقه
- مواد مخدر
- ظرفیت های قاچاق ارز و کالا
- ظرفیت منازعات و مناقشات قومی و دینی
- ظرفیت های توده ای برای دامن زدن به ثباتی
- تحریم های آمریکا و بحران در دیپلماسی
سپس وضعیت فعلی را توضیح داد:
- بحران اقتصادی، اجتماعی و سیاسی
- فساد سازمان یافته و افسار گسیخته دولتی
- نا کار آمدی مدیران دولتی
- بحران های زیست محیطی و نرخ بالای آسیب های اجتماعی
- بحران گفت و گو حاکمیت با مردم و گردش آزاد اطلاعات
- حاکمیت بلامنازع رویکرد های امنیتی به حوزه های بحران
- مناقشات مختلف در حوزه های فقیر و غنی ، قومیتی ، سنی یا نسلی ، آرامش خواهان باآرمانگرایان ، جنسیتی ، بی ثبانی در دولت های منطقه
- رشد اقتصادی بسیار پایین یک و دودهم تا 2 چند ده درصد ( نیاز به 8 درصد رشد افتصادی )
- از دست رفتن سرمایه های اجتماعی در حوزه های مختلف
وی سند چشم انداز جمهوری اسلامی ایران را با اهداف توسعه پایدار نزدیک دانسته و تاکید کرد که باید برای برون رفت از وضع فعلی به اهداف توسعه پایدار توجه کرده و مطابق به این اهداف برنامه و طرح ارائه بدهیم.
قویدل همچنین بحران گفت و گوی حاکمیت با مردم و گردش آزاد اطلاعات را نکته مهمی دانسته و تاکید کرد هرجا که امکان گفت و گو باشد مردم به خطا نمی روند و تشکل را مرکز تفکر دانست.
وی «سازمان نظام مشارکت اجتماعی» را سازمانی متشکل از مجموعهی تشکل ها و سازمان های مردم نهادی معرفی کرد که دارای مجوز رسمی از مراجع قانون گذاری مختلف هستند و اساسنامه و رای گیری مدیران آن به صورت دموکراتیک انتخاب بوده و بر توسعه سازمان های مردم نهاد نظارت دارد.
پس از ارائه قویدل، حاضران با بیان نکاتی تاکید کردند که باید بیشتر در مورد این موضوع بحث و گفت و گو کرد.
پیشنهادات و نظرات مطرح شده:
- باید مراقب بود که مدیران دولتی در این سازمان نفوذ نکرده و باعث اضمحلال آن نشوند.
- روند باید به سمتی سوق داده شود که حیات و ممات سازمان های غیردولتی از دولت بریده شود.
- باید مشخص شود که نظام مشارکت اجتماعی را به مثابه یک ساختار یا دکترین؟
- نظام مشارکت اجتماعی باید به مسائل اجتماعی پاسخ دهد.
- مهمترین مولفه این است که باید هویت «ما» احراز شود.
- جای خالی بستر فرهنگی-اجتماعی دیده میشود.
- سازمان های غیردولتی باید از «مجوز» تقدس زدایی کنند.
- ما باید به صورت مطلق از لحاظ ساختاری و سازمانی از دولت جدا شویم، چون در مفاهیم و قانون نویسی هم در دست دولت بوده ایم و باید یک پارادایم جدید در این قضیه ایجاد کنیم.
- این موضوع بسیار پیچیده است و باید ابتدا یک تحقیق جامع انجام شده، آن تحقیق به صورت کامل توسط همه خوانده شده و سپس دور میز جمع شویم و راجع به آن گفت و گو کنیم.
- در عالم واقع دولت چقدر حاضر است نقش و سلطه خود را از حوزه سازمان های غیردولتی بردارد؟
قویدل در در بخش پایانی ارائه خود تاکید کرد که این سازمان یک پارادایم است و باید در ما و دولت منجر به انقلاب نظری شود و با ایجاد آن، حداقل وضعیت ما از وضعیت حاضر بدتر نخواهد شد.
