شهرزاد همتی: از صبح تا شب که از خانه بیرون می‌زنید، در معابر عمومی چقدر امکان دارد یک معلول را سوار بر ویلچر در حال گشت‌وگذار در خیابان‌ها ببینید؟ چرا حضور معلولان در فضای شهری تا این حد کم‌رنگ است؟ اصلا امکانات شهری ما چقدر پاسخ‌گوی نیاز یک معلول است تا او به‌تنهایی بتواند از عهده کارهای شخصی و اداری‌اش در سطح شهر بربیاید؟ تمام این سؤال‌ها باعث شد یک روز از ناصر نجاریون، مسئول مرکز توانبخشی مهرگان، ویلچر قرض کنیم، کمی تمرین کنیم و به همراهی او در یک خیابان پرتردد شهر رفت‌وآمد کنیم تا ببینیم یک فرد ویلچرنشین چقدر می‌‌تواند در شهر با وضعیت کنونی رفت‌وآمد کند. این گزارشی است از دو ساعت گشت‌وگذار با ویلچر در شهر.

نگین باقری: «معلولیت پایان زندگی نیست. من با وجود معلولیت نه تنها ناامید نشده ام بلکه در طول این سال‌ها با آن جنگیده و نگذاشته ام که مانع رشد و رسیدن به اهدافم شود»؛ این حرف دختری است که جمله کلیشه ای «معلولیت محدویت نیست» را عملی کرده است، چرا که بدون کارایی دستانش آن‌چنان با پاهای لرزان به دنیای رنگ‌ها و طرح‌ها ورود پیدا کرده که با خلق تصویرهای متنوع در جا مخاطبان خود را میخکوب می‌کند. بانوی هنرمندی که می‌خواهد با نقاشی‌هایش از نگاه ترحم آمیز برخی افراد فرار کند، افرادی که در نگاه اول او را بی فایده تلقی کرده و به علت معلولیت برچسب ناتوانی را محکم به او چسبانده‌اند، در حالی که او با هنرش کاری کرده است که حالا خیلی‌ها به حال او غبطه می‌خورند. معلولان به دلیل مشکلات جسمانی خود نیازمند حمایت همه جانبه دولت و متولیان امر هستند تا بتوانند استعدادهای خود را بی وقفه بروز داده و به زندگی خود در جامعه ادامه دهند، اما آنها همواره بدون کمترین توجهی راه دشوار خود را پیش می‌گیرند، در حالی که آنها هم حق زندگی دارند و باید نگاه حمایتی بستر ساز رسیدن به اهدافشان باشد، بلکه به افراد منزوی در جامعه تبدیل نشوند.

روز گذشته، با روز جهاني «محيط‌زيست در جنگ»، همايشي با عنوان روز «مقابله با آثار جنگ بر محيط‌زيست» برگزار شد که در جريان آن، معصومه ابتکار از افزايش ورود گردوغبار از کشور عراق به ايران به‌دليل درگيري‌هاي داعش خبر داد و علي‌اکبر صالحي، بر رابطه مستقيم میان جنگ و محيط‌زيست تأکيد کرد. 
روز جهاني «مبارزه با آثار جنگ و درگيري‌هاي مسلحانه بر محيط‌زيست» هر سال در ششم نوامبر برگزار مي‌شود. اين روز، پنجم نوامبر 2001 از سوی مجمع عمومي سازمان ملل در دوره دبيرکلي کوفي عنان، پايه‌گذاري شد. بسياري از تقويم‌هاي موجود از ششم نوامبر با مخفف «روز جهاني محيط‌زيست در جنگ» ياد مي‌کنند. در اين همايش که از سوي سازمان حفاظت محيط‌زيست ايران، در پارک سالن‌ همايش‌هاي پرديسان برگزار شد، معصومه ابتکار، رئيس سازمان حفاظت محيط‌زيست، علي‌اکبر صالحي، رئيس سازمان انرژي اتمي و گري لوييس، نماينده مستقر سازمان ملل در ايران، حضور داشتند. 

علي شمسي، دستفروشي است که در چهارراه ولي‌عصر، عود و شمع مي‌فروشد. او مي‌گويد: «ما دستفروشان دوست داريم کارمان يک شغل رسمي و قانوني باشد و قانون از ما حمايت کند و مثل همه کارگران و کساني که در سطح جهان فعاليت دارند، به ما هم بيمه تعلق بگيرد؛ ما دوست داريم چتر حمايتي‌اي وجود داشته باشد که ما را از آسيب‌هايي که به‌واسطه شغلمان مي‌بينيم، محفوظ نگه دارد.» علي شمسي، فقط يکي از هزاران دستفروشي است که هر روز، يا در حاشيه خيابان‌ها يا در مترو و ساير فضاهاي عمومي با آنها برخورد مي‌کنيم. حکايت او و هم‌قطارانش، حکايت محروميت و نابرابري تحميلي است که دولت‌ها با توزيع غيرعادلانه منابع بر سر مردم مي‌آورند. علي شمسي، فقط يک صدا نيست؛ صداي هزاران زن، مرد و کودک دستفروشي است که روزي‌ خود را از راهِ فروش محصولات توليدي و غير‌توليديِ خودشان در مي‌آورند. در اين وانفسا، نه‌تنها کسي از کار آنها حمايت نمي‌کند بلکه با هزار سد و مانع، تعزيراتي جلوي کار شرافتمندانه‌اي که مي‌تواند گرهی از مشکلات اقتصادي يک خانواده آبرومند باز کند، گرفته مي‌شود. 

مهنا، نام دختري بود که ايده اوليه راه‌اندازي کمپين «سهم من از مدرسه تو» را در ذهن ما ايجاد کرد؛ دختر 10 ساله‌اي که در بازديد دو سال پيش اعضاي انجمن از روستاي ساندکزهي در يکي از محروم‌ترين مناطق چابهار جلو آمد و گفت: «شما اعلام کرده بوديد واسه ساخت مدرسه بايد اهالي روستا هم يه کاري بکنن وگرنه مدرسه رو نمي‌سازين. مادربزرگم اين پول رو که واسه خرج کفن و دفنش جمع کرده بود، داد به من تا بدم به شما، مادربزرگ گفت بالاخره منو يه‌جوري خاک مي‌کنن، اين پولو ببر بده واسه ساخت مدرسه... .» آن روز، مهندس بيرجندي هم اين حرف‌ها را شنيد و دلش لرزيد براي آنکه هرچه سريع‌تر مادربزرگ مهنا را به آرزويش برساند اما دو سال مثل برق و باد گذشت. در اين دو سال، مادربزرگ از دنيا رفت اما يادگاري‌اش نزد مهنا ماند تا جاودانه شود. سرنوشت براي مهندس بيرجندي، خيّر جوان، هم تقدير ديگري رقم زده بود و او هم در رفت‌وآمدهاي مختلفي که به اين منطقه داشت، در اثر سانحه تصادف از دنيا رفت. بااين‌حال، امروز و پس از گذشت دو سال، مدرسه در حال احداث است؛ مدرسه‌اي به ياد مهندس جوان، آن هم با اولين سهم پرداختي از سوي يکي از دانش‌آموزانش. 

نشست هم اندیشی "حامیان جامعه مدنی" با حضور فعالان اجتماعی و مدني در عرصه هاي گوناگون برای اتخاذ تصميم نهايي در خصوص برنامه عملِ شورا در مقابل آيين نامه ابلاغي دولت و تعیین تكليف نهايي كميته هاي تخصصي چهارشبنه 19 آبان ماه برگزار شد.
دستور کارِ اين جلسه، اتخاذ تصميم نهايي در خصوص برنامه عملِ شورا در مقابل آيين نامه ابلاغي دولت و تعيين تكليف نهايي كميته هاي تخصصي، از طريق انتخاب NGOهاي هم گروه و مرتبط با هر كميته، بود.

حسین خدنگ/ «تفاوت میان شرایط شغلی زنان و مردان در حوزه‌های کاری چندوجهی و متعدد است.اگر به بحث دستمزدها بخواهم اشاره کنم، باید از تفاوت بعضاً دو برابری صحبت کنم.بسیار پیش می‌آید که حق‌الزحمه پروژه‌هایی که به مردان می‌دهند، دو برابر پروژه‌هایی است که به من و همکاران خانم‌ام می‌دهند؛ درحالی‌که اصل کار و شرح طرح پروژه یکی است».
این اعتراف زنی به نام سمانه است که به عنوان یک کارمند از تجربه ظلم بزرگی سخن مي‌گوید که بر زنان امروز مي‌رود.ظلمي‌که به نوعی شاید بتوان آن را نمودی از استثمار و برده داری نوین به شمار آورد.اجحافی که این روزها در حق زنان صورت مي‌گیرد و متاسفانه همه از آن آگاهند.

تشکیل سازمان امور اجتماعی در بدنه سیاسی‌ترین وزارتخانه کشور، خبری بود که در همهمه خبرهای یک هفته گذشته، کمتر به آن پرداخته شد. با ابلاغیه رئیس‌جمهوری در قالب آیین‌نامه‌ای، مقرر شد وزارت کشور با تشکیل سازمان امور اجتماعی، از این پس، متولی پیگیری وضعیت آسیب‌های اجتماعی در کشور شود. آسیب‌هایی که این روزها، موجبات نگرانی مقامات بلندپایه کشور را فراهم آورده است، سرانجام منجر به شکل‌گیری سازمانی شد که قرار است وظایف و مسئولیت‌های سایر نهادها را با اتکا به قدرت اجرائی خود در خصوص کنترل و برخورد ضربتی در امور اجتماعی تبیین کند. خبری که می‌تواند از دو منظر، قابل تحلیل باشد؛ اول، بررسی چگونگی اولویت‌بندی آسیب‌های اجتماعی از سوی نهادهای حاکمیتی و دیگری، چرائی واگذاری مسئولیت مهار آسیب‌های اجتماعی به وزارتخانه‌ای که به‌نظر می‌رسد، کمتر نسبتی با امور اجتماعی داشته باشد.

نگین باقری: بارها و بارها اخبار قاچاق حیوانات را شنیده اید، آن هم تازه زمانی که کشف شده اند. اما حیوانات بسیاری قاچاق و در رخوت جا به جا شده و از چشم‌ها پنهان مانده اند. واقعیتی که چون اسرار طبیعت بازگو نشده و تنها به معضل قاچاق حیوانات دامن زده است. گرچه با روی کار آمدن دولت یازدهم و همت سازمان محیط‌زیست تا حدودی متولیان امر روی این مساله حساس شده اند، اما هنوز راه زیادی تا برطرف کردن معضل قاچاق حیوانات باقی است و این مساله جدا از همکاری دستگاه‌های متولی یک عزم ملی را می‌طلبد تا مردم هم به حمایت از گونه‌های جانوری برخیزند و با تقاضای خود رفتار سوداگران قاچاق را تقویت نکنند، چرا که محیط‌زیست به این مرز و بوم تعلق دارد و باید به آیندگان نیز سپرده شود.

ليلا رزاقي: محروميت، وقتي به مغز استخوان برسد، ديگر هيچ مرهمي جز رفع کاملِ تمام تبعيض‌هاي اقتصادي و تقسيم عادلانه ثروت، درمانش نمي‌کند اما گاهي زيستن روزمره در فقر، برآورده‌شدن کوچک‌ترينِ آرزوها را تبديل به شيرين‌ترين خاطره تمام عمر مي‌کند. وقتي قرار نيست از اين همه ثروت، سهمي نصيب کودکِ سردشتي يا زن کپرنشين سيستاني شود، توزيع قطره‌چکاني حداقل‌ترين امکانات فرهنگي و رفاهي، خواب سياه‌وسفيد شبانه بسياري از اين آدم‌ها را تبديل به رنگي‌ترين خواب‌هاي دنيا مي‌کند. مي‌گويند اين خاصيتِ محروم‌ماندن است؛ ساختارهاي اقتصادي به‌دليل ناکارآمدي‌شان، بخشي از مردم را براي هميشه فراموش مي‌کنند و فقط زماني‌که گروه‌هاي مختلف اجتماعي از خواب غفلت بيدار شوند، مي‌توان اميدوار بود تغييري، کنشي يا بهتر است بگوييم، تحولي حداقلی در ساختار فرهنگي مناطق محروم به‌وجود ‌آيد. حالا حدودا يک سال است که فعاليت انجمن خيريه غيردولتي حامي با طرح کوله کتاب‌ها گره خورده است. زنان و مرداني که با کوله‌هايي پر از کتاب، سفيران روشنگري روستاهاي محروم ‌هستند. از سراوان در سيستان و بلوچستان تا روستاي فشتکه شهر خمام در استان گيلان، ده‌ها کودک و نوجوان و زن روستايي در انتظار کتاب‌هايي مي‌مانند که قرار است روزمرگي‌هاي فقر را براي آنان تا حدودي تعديل کند.

یاسمن صادق شیرازی / «سن یک میلیون و300 هزار مجرد در کشور از حد متعارف ازدواج گذشته است»  این خبری است که «شیرین احمدنیا» مدیرکل پیشگیری از آسیب‌های اجتماعی سازمان بهزیستی به رسانه می‌دهد و اعتقاد دارد: «افزایش سن بلوغ تا ازدواج و مجرد ماندن افراد باعث افزایش رفتارهای پرخطر و در نهایت بیماری‌های مقاربتی شده است.»
البته این آمار جدید نیست و پیش‌تر هم از سوی سازمان ثبت احوال اعلام شده بود. نخستین سؤالی که با این شرایط به ذهن مخاطب می‌رسد این است که چطور می‌توان بدون هیچ برنامه حمایتی قوی و با این حجم از مشکلات اقتصادی و اجتماعی از نسل جوان توقع داشت که مسئولیت یک خانواده را بپذیرد؟ دکتر «مصطفی آب‌روشن» نیز در گفت‌و‌گو با «ایران»، نسبت به این موضوع ابراز نگرانی می‌کند و می‌گوید: «در شرایطی که بسترهای مشروع و مقبول اجتماعی امکان ازدواج را مهیا نکند نسل جوان ترجیح می‌دهد تن به روابط خارج از چارچوب خانواده بدهد تا از این طریق به خلأهای عاطفی و جنسی‌اش پاسخ بدهد.»