«همسر دومم مبتلا به ايدز نبود؛ قبل از اينکه ازدواج کنيم، بهش گفتم فکراتو بکن. من مبتلا به ايدزم و بايد درباره اين موضوع فکر کني. بعد از يه مدت به هم گفت من تحقيق کردم و هيچ مشکلي با بيماريت ندارم؛ ميتونيم از وسايل پيشگيري استفاده کنيم و با مراعات، هيچ اتفاقي برام نميافته. 6 سال پيش بود که بهخاطر ناآگاهي همسر اولم مبتلا شدم. زندان بود و بهخاطر خالکوبيکردن در اونجا مبتلا شد. دو تا بچه 18 ساله و 7 ساله دارم که مبتلا نيستن. اوايل که فهميده بودم ايدز دارم، فکر ميکردم خيلي زود ميميرم و ديگه اميدي نداشتم تا اينکه با سازمان احيا آشنا شدم. اونجا بود که فهميدم با ايدز هم ميتونم زندگي کنم و قرار نيست بميرم.» اين روايت زني است مبتلا به ايدز که بهخاطر بيمارياش، تجربه زيست متفاوتي دارد. «يکي از مشکلاتم، معضل کار بود؛ هرجا براي استخدام ميرفتم و ميگفتم مبتلا به ايدزم، قبول نميکردن و بهم برچسب ميزدن.
تو اين سازمان بود که بهمون خياطي ياددادن و تونستم براي خودم منبع درآمدي داشته باشم. حالا براي خودم کار ميکنم و روي پاي خودم وايسادم.»
تا پايان خرداد سال جاري، ۳۲ هزار و۶۷۰ نفر دارای اچآیوی مثبت در کشور شناسايي شدند اما براساس تخمينها، در کشور نزديک به ۱۸۰ هزار نفر مبتلا به ايدز وجود دارد. با توجه به اينکه از سويي، نگاه درستي به اين بيماري و بيماران ايدزي وجود ندارد و از طرف ديگر، بسياري از مردم به راههاي سرايت و عدم سرايت ويروس آگاه نيستند، گروه پنهان ايدز از اهميت ويژهاي برخوردار است. در اين ميان، رسانهها، نهادهاي پزشکي و سمنها نقش اساسي را در آموزش، پيشگيري و کنترل اين بيماري مزمن دارند. اين درحالي است که وزارت آموزشوپرورش بسياري از دانشآموزان اچآیوی مثبت را از مدارس اخراج کرده است و درحالحاضر، بيشترين تبعيضها به بيماران مبتلا به ايدز، از سوی پزشکان صورت ميگيرد و با اين شرايط، بخشي از کار سمنها پيگيري حقوق بيماران ايدز است که گاهي به درگيري با سازمانها منجر ميشود. نشست تخصصي «ايدز؛ آنچه هست و نميدانيم» در روز دوشنبه، ۲۹ آذر به بررسي اين موضوع پرداخت. اين نشست به همت مؤسسه رحمان و با همکاري معاونت پژوهشي دانشکده علوماجتماعي دانشگاه علامه طباطبایي برگزار شد.