محمد درویش*

رفتارها و اقدامات نمادین در حوزه محیط‌زیست افکار‌عمومی را نسبت به آن حساس و اذهان مردم را نسبت به مشکلات محیط‌زیستی روشن می‌کند. اگر افراد معمولی و عادی در حوزه محیط‌زیست اقدامات نمادین انجام می‌دهند در این صورت مردم معمولا اعتماد بیشتری به آنها دارند و به اهمیت مسائل زیست‌محیطی بیشتر توجه می‌کنند، زیرا فردی از جنس خود مردم از کار و زندگی خود دست شسته و مشکلات زیست‌محیطی را آسیب‌شناسی می‌کند و افکار عمومی را به موضوع حساس می‌سازد. در واقع هر چه افراد یک جامعه به تعداد بیشتری از وقت و سرمایه خود در راستای ارتقای دانش محیط‌زیستی مردم بهره گیرند نشان‌دهنده بالندگی، درایت و تکامل بیشتر آن جامعه است، چنین جوامعی می‌توانند در بزنگاه‌هایی که در مقابل بحران‌های محیط‌زیستی قرار می‌گیرند واکنش بهتری از خود نشان ‌دهند، اما اقدامات نمادین صرفا محدود به مردم عادی می‌شود. به‌عنوان مثال انجام اقدامات نمادین به‌تنهایی برای شخصی مانند شهردار صدق نمی‌کند، اینکه تصور کنیم وظیفه یک شهردار آن است که صبح از خواب برخیزد و زباله‌هایی که در جوی آب گیر کرده را همراه با رفتگران از جوی آب خارج کند و سپس با رفتگران صبحانه بخورد، سوار مترو شود و بر سر کار برود، باید گفت که این اقدامات نمادین به‌تنهایی کفایت نمی‌کنند و شهردار تهران یا اصفهان باید بستری را فراهم کند تا شهروند بیشتری از وسایل حمل‌و‌نقل عمومی و دوچرخه استفاده کنند و با ایمنی از پیاده راه‌ها عبور کنند. بنابراین از مسئولانی که قدرت اجرایی بالایی دارند نمی‌توان پذیرفت که تنها به کار نمادین بسنده کنند. متاسفانه اکنون اقدامات نمادین آفت مسئولان اجرایی شده و از معاون رئیس‌جمهور و مدیران کل به برخی از اقدامات نمادین محیط‌زیستی نظیر جمع آوری زباله، درخت کاری یا تردد هراز گاهی از طریق مترو بسنده می‌کنند، اما در واقعیت تمام کارمندان سازمان محیط‌زیست با خودروی شخصی به محل کار رفت‌و‌آمد می‌کنند و مسئولان محیط‌زیستی نیز هیچ‌گونه اقدامی برای استفاده آنها از وسایل حمل‌و‌نقل عمومی یا سرویس‌های دولتی وضع نمی‌کنند. بنابراین در نهایت مردم متوجه نیات اصلی از انجام اقدامات نمادین آنها می‌شوند و به سادگی گول رفتارهایشان را نمی‌خورند. مردم متوجه می‌شوند که یک مدیر محیط‌زیستی هر روز مسیر کوتاهی را به‌صورت نمادین و با دوچرخه پدال می‌زند، اما در واقعیت با خودرو و راننده شخصی خود به محل کار می‌رود.

زهرا رحیمی/ مدیرعامل جمعیت امام علی(ع)
جامعه ایران سالهاست از نحیف ماندن پیکر احزاب و کنشگران جامعه مدنی در رنج است و آسیب‌های ناشی از این ضعفِ کلان، صرفاً به نخبگان سیاسی و کنشگران اجتماعی بازنمی‌گردد، بلکه تهدیدی جدی برای کلیت جامعه بوده و با تحمیل هزینه‌هایی بسیار بالا بر کشورمان همراه شده است. هزینه‌هایی که بسیاری اوقات، شاید آشکارا به چشم نیاید و چون موریانه، ستون‌های یک اجتماع را تا فروپاشی کامل ذره ذره ببلعد. اما گاه هزینه‌ها و عواقبِ این ضعفِ بزرگ، به درشتی و خشم، در قامت عصیان، آشکارا به عرصه عمومی می‌آید و رخ می‌نماید. چنان که امروز جامعه ایران هزینه فقدان نهادهای مدنی قدرتمند و مردمی را در خیابان‌ها پرداخت می‌کند. جوانان در درگیری‌ها کشته و عده‌ای دستگیر می‌شوند، امنیت عمومی به مخاطره می‌افتد، ساعات زیادی از وقت دانشجویان و سرمایه‌های جامعه صرف بیان خواسته‌ها در فضایی هیجانی و به دور از عقلانیت می‌شود و بسیاری جز کف خیابان‌ها، فضایی برای طرح مطالبات خود – که عمدتاً در حوزه نیازهای اولیه زیستی است - پیدا نمی‌کنند.

محمد درویش*

نویسنده:مهدی بهلولی

درباره اعتراض‌هایی که در چند روز گذشته در تهران و چند شهر کشور برگزار شد نکته‌های زیادی وجود دارد که می‌توان روی آنها دست گذاشت و به گفت‌وگو نشست. این که به راستی تا چه اندازه ریشه این اعتراض‌ها، به وضعیت اقتصادی بد مردم برمی‌گردد و تا چه اندازه ریشه‌های سیاسی و جناحی دارد، و این که چطور می‌شود عملکرد اقتصادی دولت‌های یازدهم و دوازدهم، اینگونه به گستردگی مورد اعتراض قرار می‌گیرد؛ اما در دولت‌های نهم و دهم که عملکرد اقتصادی بسیار ضعیفی داشتند خبری از این اعتراض‌ها نبود. همین جا بگویم که وضعیت اقتصادی مردم ایران، به‌ویژه در شهرستان‌های کشور، به هیچ رو قابل دفاع نیست و به‌ویژه بیکاری، زندگی بخش بزرگی از جوانان کشور را به ورطه نابودی کشانده است، اما نکته مهم این است که بخشی از همین کسانی که معترض به این شرایط هستند و مثلا شعار می‌دهند «نه اختلاس نه برجام» چگونه در زمان بزرگترین اختلاس‌های دولت‌های نهم و دهم خاموش بودند و هم‌اکنون چگونه می‌خواهند با گذر از برجام، بیکاری و فقر گسترده مردم را چاره‌ساز باشند؟!

نویسنده: بریتنی اسمیت

هما‌ن‌طور که همه می‌دانیم، جوانان مشتاق‌ترین کاربرهای شبکه‌های اجتماعی هستند و در عین حال به استفاده از چیزهای تازه و آخرین فن‌آوری‌ها گرایش زیادی دارند. در حقیقت ۸۹٪ از کاربران اینترنت در سنین ۱۸ تا ۲۹ سالگی از شبکه‌های اجتماعی استفاده می‌کنند. اگر مخاطبان پروژه‌ها و برنامه‌های شما جوانان و نوجوانان باشند، بدان معناست که نه تنها خودتان باید به‌طور مداوم از شبکه‌های اجتماعی استفاده کنید، بلکه لازم است دایم شبکه خود و نحوه استفاده از آن را عوض کنید تا با جوانان همگام باشید. به نظر مشکل می‌آید؟ همین طور است! اما نگران نباشید، در پایان این مقاله فهرستی از توصیه‌ها و ترفندهایی را خواهید خواند که برای تعامل با جوانان در شبکه‌های اجتماعی مفید هستند.

همزمان با اولین سالگرد پرده برداری از منشور حقوق شهروندی، شاهد برگزاری اجلاس گزارش اجرایی حقوق شهروندی بودیم. جای خوشحالی بود که در اجلاس، به وجوه اجرایی منشور تاکید شد، ولی به نظر بنده جای متولیان واقعی حقوق شهروندی، یعنی سازمان ها و تشکل های غیر دولتی و مدنی، در اجلاس خالی بود. ای کاش همراه با وزرا و مسئولان دولتی، تشکل های مردمی که فعالیتها یشان با حقوق شهروندی پیوند خورده هم در اجلاس حضوری پر رنگ می داشتند. به هر حال اگر دولت در پی اجرایی کردن حقوق شهروندی است، در این راستا باید با تشکلهای مردم نهاد همکاری کند و ضمن توامندتر کردن این تشکل ها، از نظرات و بازخوردهای آنها بهره ببرد و از این طریق، درک بهتری از مطالبات مردمی داشته باشد.

ریحانه جاویدی  

کمبود آب یکی از بحران‌های جدی ایران است؛ بحرانی که چند سالی می‌شود شروع شده و پیش بینی کارشناسان بر این است که هر سال هم شرایط بحرانی آب سخت‌تر می‌شود، تا جایی که شاید کار به واردات آب هم کشیده شود. با وجود این همچنان که کمبود آب حادتر شده و نگرانی‌ها تشدید می‌شود، خبرهایی از خودکفایی در برخی محصولات کشاورزی منتشر می‌شود که در نگاه نخست دغدغه کمبود آب را پررنگ‌تر می‌کند. روز گذشته عبدالمهدی بخشنده، معاون برنامه‌ریزی واقتصادی وزارت جهاد کشاورزی، اعلام کرد: « واردات گندم ممنوع است. هیچ کس اجازه واردات این محصول را ندارد. در این دو سال در بحث گندم به خودکفایی رسیده‌ایم و در حال حاضر بیش از 12میلیون تن گندم در انبارها ذخیره داریم و نیازی به واردات این محصول نیست.»

شیرزاد عبداللهی- بجز افراد معروف و به اصطلاح سلبریتی‌ها، صدها و شاید هزاران نفر از افراد معمولی، در گروه‌های تلگرامی شماره حساب خود را برای دریافت کمک‌های نقدی اعلام کرده‌اند. این اتفاق یک ناهنجاری است.