
زهرا رحیمی/ مدیرعامل جمعیت امام علی(ع)
جامعه ایران سالهاست از نحیف ماندن پیکر احزاب و کنشگران جامعه مدنی در رنج است و آسیبهای ناشی از این ضعفِ کلان، صرفاً به نخبگان سیاسی و کنشگران اجتماعی بازنمیگردد، بلکه تهدیدی جدی برای کلیت جامعه بوده و با تحمیل هزینههایی بسیار بالا بر کشورمان همراه شده است. هزینههایی که بسیاری اوقات، شاید آشکارا به چشم نیاید و چون موریانه، ستونهای یک اجتماع را تا فروپاشی کامل ذره ذره ببلعد. اما گاه هزینهها و عواقبِ این ضعفِ بزرگ، به درشتی و خشم، در قامت عصیان، آشکارا به عرصه عمومی میآید و رخ مینماید. چنان که امروز جامعه ایران هزینه فقدان نهادهای مدنی قدرتمند و مردمی را در خیابانها پرداخت میکند. جوانان در درگیریها کشته و عدهای دستگیر میشوند، امنیت عمومی به مخاطره میافتد، ساعات زیادی از وقت دانشجویان و سرمایههای جامعه صرف بیان خواستهها در فضایی هیجانی و به دور از عقلانیت میشود و بسیاری جز کف خیابانها، فضایی برای طرح مطالبات خود – که عمدتاً در حوزه نیازهای اولیه زیستی است - پیدا نمیکنند.







