محمد داوري*
اين سخن وزير آموزش و پرورش را كه چندين بار هم در طول روزهاي گذشته توسط او مورد تاكيد قرار گرفته است، بايد به فال نيك گرفت و از آن استقبال كرد و خوشحال بود و اميدوار كه در مديريت نهاد آموزش و پرورش تحولات مثبتي به منظور كارآمد كردن اين دستگاه رخ دهد. سيدمحمد بطحايي، وزير آموزش و پرورش در نخستين گفت‌وگوي تلويزيوني پس از به دست آوردن راي اعتماد از مجلس و در مراسم توديع و معارفه وزراي سابق و جديد و بعد هم در چند ديدار و گفت‌وگوي ديگر بر جوابگو نبودن شيوه‌هاي مديريتي گذشته و به طور مشخص شيوه‌هايي كه او به عنوان شيوه‌هاي دهه شصتي خوانده است تاكيد كرده و گفته بايد به دنبال روش‌هاي نو و كارآمد باشيم.
بيان اين نقد به گذشته و تاكيد بر اين ضرورت امروزي از زبان بالاترين مقام آموزش و پرورش يك روزنه اميد و يك فرصت است تا صاحبنظران و افراد داراي تجربه و كنشگران اين عرصه بر اين مقوله متمركز شوند كه مديريت دهه ٦٠ به طور خاص و سال‌هاي گذشته به طور عام داراي چه ويژگي‌هايي بوده است كه الان ديگر منسوخ و غيركارآمد شده است؟ و نكته ديگر اينكه مديريت دهه ٩٠ چه الزاماتي دارد كه بايد مديران به آن توجه لازم را داشته باشند؟
بي‌ترديد پاسخ به اين دو پرسش كليدي در اين راستا مي‌تواند با نقد گذشته ما را واجد دستاوردي كند كه اشتباهات گذشتگان را تكرار نكنيم و از تجربه مثبت آنان نيز بهره‌مند شويم و از طرفي ما را متوجه الزامات جديدي مي‌كند كه در واقع حاصل نظريه‌ها و تئوري‌هاي جديدمديريتي است و اين نوع نگرش، رويكردها و سياست‌هاي راه‌گشايي را پيش روي مديران قرار مي‌دهد، لذا به سهم خود در اين نوشته تلاش دارم به مهم‌ترين تفاوت‌هاي مديريتي دهه شصتي و دهه نودي در قالب چند متغير معنادار بپردازم.
بيان اين نقد به گذشته و تاكيد بر اين ضرورت امروزي از زبان بالاترين مقام آموزش و پرورش يك روزنه اميد و يك فرصت است تا صاحبنظران و افراد داراي تجربه و كنشگران اين عرصه بر اين مقوله متمركز شوند كه مديريت دهه ٦٠ به طور خاص و سال‌هاي گذشته به طور عام داراي چه ويژگي‌هايي بوده است كه الان ديگر منسوخ و غيركارآمد شده است؟ و نكته ديگر اينكه مديريت دهه ٩٠ چه الزاماتي دارد كه بايد مديران به آن توجه لازم را داشته باشند؟
بي‌ترديد پاسخ به اين دو پرسش كليدي در اين راستا مي‌تواند با نقد گذشته ما را واجد دستاوردي كند كه اشتباهات گذشتگان را تكرار نكنيم و از تجربه مثبت آنان نيز بهره‌مند شويم و از طرفي ما را متوجه الزامات جديدي مي‌كند كه در واقع حاصل نظريه‌ها و تئوري‌هاي جديدمديريتي است و اين نوع نگرش، رويكردها و سياست‌هاي راه‌گشايي را پيش روي مديران قرار مي‌دهد، لذا به سهم خود در اين نوشته تلاش دارم به مهم‌ترين تفاوت‌هاي مديريتي دهه شصتي و دهه نودي در قالب چند متغير معنادار بپردازم.
