تا همین چند سال پیش و قبل از ظهور شبکه‌های اجتماعی موبایلی، سمن‌ها (سازمان‌های مردم‌نهاد) یا همان ان‌جی‌او‌های فرنگی، زیاد جدی گرفته نشده و از آن به عنوان کاری فانتزی یاد می‌شد.

با وجود آن‌که پیش از این هم شهروندان بسیاری در قالب تشکل‌های مردمی به نیازمندان، توان‌جویان، معتادان، زنان بی‌سرپرست یا بدسرپرست و ... کمک می‌کردند اما ضریب نفوذ آنها به خاطر خلأ ابزارهای نوین ارتباطی محدود بود، اما اکنون وضعیت فرق کرده و سمن‌های بسیاری با پرواز بر بال ضریب نفوذ فوق‌العاده شبکه‌های اجتماعی موبایلی هم تاسیس شده و هم فعالیتشان را گسترش داده و اعضا و حمایتگران فراوانی یافته‌اند. اکنون حوزه فعالیت سمن‌ها، دیگر صرفا آسیب‌های اجتماعی نیست بلکه مسائلی چون محیط‌زیست، منابع طبیعی، میراث فرهنگی، گردشگری و ... را نیز در بر می‌گیرد.

مدیر کل میراث فرهنگی استان تهران با امضای تفاهم‌نامه همکاری با شبکه سمن‌های میراثی، اختیار و حضور مستقیم نهادهای مردمی را در معرفی و صیانت از میراث فرهنگی پایتخت گسترش داد. براساس مفاد این تفاهم‌نامه، نماینده شبکه سمن‌های میراثی تهران به‌عنوان دیده‌بان میراث فرهنگی استان در جلسات تصمیم‌ساز حضور خواهد داشت . همچنین سمن‌ها در تهیه پرونده ثبت ملی خانه‌های تاریخی ،آموزش‌های عمومی در حوزه میراث فرهنگی ، برگزاری آیین‌ها و جشنواره‌ها، مستندنگاری از بناهای تاریخی و فرهنگی،نقش اساسی ایفا خواهند کرد. اين تفاهم‌نامه جرقه‌ اميدي در دل سمن‌هاي ميراثي روشن كرده است.

يكي از وعده‌هاي رييس‌جمهور در انتخابات قبلي، مشاركت و تعامل با سمن‌ها در دولت بود. متاسفانه اين تعامل را در چهار سال گذشته در سازمان ميراث فرهنگي به‌صورت صوري مشاهده كرده‌ايم. سمن‌ها جدي گرفته نشده‌اند و در تصميم‌گيري مديران تاثيري نداشته‌اند.

همكاري‌هاي بسيار كمي با سمن‌ها در اين سازمان رخ داده است. پتانسيل و ظرفيت سمن‌هاي ميراث فرهنگي ناديده گرفته شد؛ پتانسيل‌هايي كه مي‌توانست در بحث ديده‌باني و گاهي اوقات انجام امور و فعاليت‌هاي مختلف همراه و ياري‌رسان سازمان ميراث فرهنگي، گردشگري و صنايع دستي باشد.

به‌اعتقاد من اهميت فعاليت سمن‌هاي مختلف در كشور به‌درستي تعريف نشده است و تاكنون ضرورت وجود آن‌ها نيز احساس نشده است. سازمان‌هاي دولتي تاكنون به اين باور نرسيده‌اند كه بخشي از جامعه به‌عنوان فعالان، دغدغه‌هاي بسياري در انجام امور دارند و به همين دليل به اين مساله بي‌توجه بوده‌اند.

ميراث فرهنگي، گردشگري و صنايع دستي حوزه‌اي است كه در آن پتانسيل فراواني در بخش سازمان‌هاي مردم نهاد وجود دارد. بسياري از بخش‌هاي ميراث فرهنگي با شهروندان سروكار دارد و شايد سازمان امكان پاسخگويي به تمامي شهروندان را نداشته باشد.

در بحث‌هاي تخصصي حفظ بناهاي تاريخي و حفظ آثار فرهنگي هنري كشور، سازمان ميراث فرهنگي مي‌تواند از پتانسيل سمن‌هاي ميراث فرهنگي بهره ببرد. اختصاص يك كرسي به نماينده سمن‌هاي ميراث فرهنگي در اداره ميراث فرهنگي استان تهران، اتفاق خوشايندي براي اين حوزه است.

سرانجام در دولت تدبير و اميد، يك مديركل براي مشاركت سمن‌ها پيش‌قدم شد.

با امضاي اين تفاهم‌نامه زمينه‌اي براي مشاركت بيشتر و اتفاقات خوب در حوزه ميراث فرهنگي كشور رخ مي‌دهد. اين مساله‌ پيش‌زمينه‌اي است براي آنكه سازمان‌هاي دولتي بيشتر از گذشته با سمن‌ها همكاري و مشاركت داشته باشند. سمن‌ها در بحث مشاوره، ارائه طرح‌هاي مختلف، نظارت و كمك به اجراي بسياري از پروژه‌ها مي‌توانند تاثير بسزايي داشته باشند. اگر از اين ظرفيت‌ها استفاده شود يك سرمايه عظيم اجتماعي پرورش مي‌يابد كه مي‌تواند در جهت توسعه ايران گام بردارد. اميدوارم به‌زودي در تمامي استان‌هاي كشور شاهد انعقاد اين تفاهم‌نامه با سمن‌هاي ميراث فرهنگي كشور باشيم.

منبع: قانون

در بحبوحه رقابت های انتخاباتی، بحث «آموزش و پرورش»به صحن علنی و عمومی جامعه کشیده شد. اما آن اولویت های آموزشی و رسالت‌های بر زمین مانده دستگاه تعلیم و تربیت و کاستی های ریز و درشتی که دانش آموزان و معلّمان را می آزارد و این مجموعه را از دستیابی به اهداف راستین خود باز می‌دارد، نبود. بلکه بحث بر سر نسخه فارسی یک سند آموزشی معروف به سند ۲۰۳۰ بود، که بود و نبودش در فضای فکری کنونی، برای«آموزش و‌ پرورش» یکسان بود و هست و یارای هیچ تغییری در روند کار آن نبود و نیست. با این وصف، در سطح وسیعی به بحث گذاشته شد و تفاسیر حیرت انگیزی از آن تولید و با تعابیر تکان دهنده ای به مردم معرفی شد و موضوع«آموزش و پرورش»را بر سر زبان ها انداخت.