مهدی افتخاری*
احساس امنیت در تمامی ابعاد و گستره آن، از دیرباز به عنوان یکی از اساسیترین نیازهای بشری بوده است. در کنار این، شیوع پدیدههای مجرمانه و رفتارهای خلاف موازین گروهی، شرایطی را رقم زده تا افراد برای مهار و ارائه پاسخ مناسب به آن بیش از پیش منتظر واکنش نظام عدالت کیفری و به عبارت جامعتر، قوای حاکمیتی نباشند، بلکه خود با اتکا به ظرفیتهای مختلف و مطلوبی که دارا هستند، در پی تحقق امنیتی پایدار و جامعهای ایمن و عاری از انحراف برآیند.